Her aşk gibi son bulmuştu benim aşkımda. Bir tek farkla yağmur yağmıyordu o gün. Hatta güneş daha bir parlaktı sanki. Bir hafta olmuştu tek kelime bile etmiyordun sen. Konuşsan, kızsan, bağırsan rahatlayacaktın belki. Ama sen sadece sustun dokuz ay boyunca yaptığın gibi.”Susmak bazen en iyi cevaptır” denir sen hiç konuşmazdın ki. En çok sen yanımdayken yalnızdım. Kızıyorsun biliyorum. Sözler vermiştik bu sonsuz aşkı yaşatacağımıza… Haklısın ne desen. Ama nasıl anlatabilirdim ki sana, ne diyebilirim olmuştu bir kere olan. Uçup gitmişti kalbimden sevdan. Denemedim mi sanıyorsun ben de isterdim çocuğumun babası, sonsuza dek hayatımı paylaşacağım adam olmanı. Üzgünüm yapamadım aşkım. Gözümü araladığımda bir sabah gerçek apaçık karşımdaydı. Yanlış adamdın sen. Canilik olurdu bilebile sana kıymak. Üzgünüm… Canım çok yanıyor şimdi tahmininden de çok.
Hani beni sevmiyor musun demiştin ya; sevmiyorum evet ben sana tapıyorum. Niye gittin diyeceksin öyleyse. Aşık olmam yetmiyordu sana, sınırlar koyuyordun hayatıma. Sen beni hiç kabullenmemiştin ki, sen kendi yarattığın beni seviyordun galiba. Oysa ben içime almış sımsıkı sarmıştım her şeyimle seni. Sen istiyorsun diye kapatamazdım ki gözlerimi. Duymazdan mı gelmeliydim acaba? Saçma olurdu o zaman yaşamak. Gözlerine bir kerecik daha baksam, tek kelime daha konuşsam senle diyemezdim elveda. Yazmalıyım dedim kendi kendime. Cevaplamak için tüm sorularını ilk ve son kez yazdım sana. Ama illa istiyorsan özür diliyorum senden. Ben olduğum için sadece. Üzgünüm aşkım…