Güneş doğudan doğuyor,batıdan batıyordu. hayat aynı rutinde devam ediyordu ona birşeyler hissedene kadar.çünkü o imkansızdı, onunla yaşanacak çok şey vardı ama yaşnaması imkansız şeyler...masal kahramanı en yakın arkadaşına aşık mı oluyordu? olmamalıydı olamazdı çünkü imkansızdı.onun bir sevgilisi vardı hemde 7 snelik bir sevgilisi. ama kahramanın elinden birşey gelmiyordu çünkü her an her saniye onunla birlikteydi. ama kalp artık kendini kaptırmıştı, o yolunu seçmişti, o imkansıza doğru yürüyordu.ve kahraman artık aşıktı ve ok yaydan çıkmıştı.olmamalıydı ama olmuştu. o bunu bilmiyordu bilmemeliydi, bilirse onu kaybedebilrdi ama kalbin bu hızlı çarpışını beyin kaldıramıyordu. buna bi çözüm bulunmalıydı.kahraman onu kendinden uzaklaştırmalıydı.aşık olduğu,yüreğini verdiği insana ters davranıyordu.beyin bunu istese de kalp acı çekiyordu ama tek yol buydu. beynin istediği olmuştu her geçen gün daha da sert davranıyordu kahraman. ama o böyle oldukça daha da yakınlaşıyordu inadına.ve birgün o büyük kararı vermişti, ona tüm hissettiklerini söyleyecekti ve huzura kavuşacaktı. onunla yanyana geldi ama nasıl söyleyecekti ya onu bırakıp giderse...kahraman ve zor da olsa ondan hoşlandığını ama imkansız olduğunu bildiğini ve onunla bir daha görüşmek istemediğini söyledi. beyin yine kalpten önce davranmıştı. ama yürek acıdan kıvranıyorduç onu bırakıp gitmişti. gözden yaşlar akıyordu ,yürek ağlıyordu.boş sokaklarda zifiri karanlıklarda tek duyulan kahramanın hıçkırık sesleriydi. olması gereken buydu. imkansız bir sevdanın kurbanı olmuştu. şimdi ne mi oldu? artık sevdiği yanında değil, ona tek kalan bu yıkık sevdanın ardından kalan bu sözler. beyim ne kadar mantıklı düşünse de, yolu kalbin seçiyor infazı ise beynin...

saygılarımla...
aşk hudut tanımaz