BİR GÜN BENİ HATIRLAYACAKSIN!

• 23 Ağustos 2008 Cumartesi 00:00:00

Birkaç durak sonra otobüste,ayakta yolcu kalmadı.Bana biraz önce yer veren delikanlıya, yanımda yer açılmıştı;elimle "oturmasını" işaret ettim,oturdu.Kulağına doğru,hafifçe eğilerek ve memnun bir gülümsemeyle:
"Sen..."dedim,beni yıllar önceme götürdün!"
Delikanlı:
"Nasıl yani!?" der gibi yüzüme baktı.
Baktım müsait,kısaca anlattım:

* * *
"Okulda sınıf maçımız vardı o gün,yorgundum.Tam bahara girildi,artık önümüz yaz dediğimiz bir günde,hava dönüvermişti.Bu şehrin baharı da,yağmurları da adam aldatan, ahmak ıslatan türünden ya,hazırlıksız yakalanmıştık işte. Neyse, uzatmayalım;o vakitler şehir bu kadar kalabalık değil ama,yollar dar,otobüs sayısı da az. "Durakta ağaç olmak!" tabiri bizim kuşağın icadıdır,öğrencilik yıllarından kalmadır.Hayli ıslanmış bir haldeyim, omzumda da spor çantam. Beklediğimiz otobüs geldi,otobüs kapısı önünde insanlar kördüğüm oldu, itiş kakıştan.
"Beyler,ayıp oluyor!"
"İtmesene kardeşim!"
"Beni de arkadan itiyorlar,birader!"
"Yahu,çocuklu hanım var,utanma kalmadı mı sizde?"
"Sanki otobüs kalktı,gidiyor!"
Nidaları arasında,millet birbirini yerken, ben içeri attım kendimi.Arkalara doğru bir boş yer bulup oturdum sözüm ona. "Oh!" demeye kalmadı,bir yaşlı adam geldi başıma dikildi. Ne yalan söyleyeyim,keyfim kaçtı; "Görmezden gelsem mi,acaba?" diye geçirdim içimden. Yani bir tereddüt yaşadım bir süre.Yorgun olmadığım zamanlar,bu gibi hallerde yer veriyordum aslında.Ama bu kez, "Bana ne,bir başkası yer versin." beklentisi ağır basmıştı. Belki,edepsizliğim tutacak hiç aldırış etmeyecektim,otobüs ani fren yapıp,yaşlı adam üzerime yıkılmasa!
Ne kadar görmüş geçirmiş,zarif bir insan ki,üstelik benden:
"Affedersin evladım,sizi rahatsız ettim!"diye özür diliyordu.
Utandım,yeni farkına varmış gibi yaparak,ayağa kalktım:
"Buyrun amca!" dedim.
Önce oturmak istemedi.Bir başkasını rahatsız etmiş olmaktan sıkılmış gibiydi:
"Teşekkür ederim,evladım" dedi. "Rahatsız olmasaydınız!.."
Yerine yerleşip soluklandıktan sonra,baktı,elimde spor çantam:
"Verin" dedi. "Onu buraya koyalım."
Çantamı ayaklarının dibine koydu ve sonra:
"Okuldan herhalde." dedi,mütebessüm.
"Evet,maçımız vardı da!.."
"Nasıl kazandınız mı,bari?"
"Yok!" dedim. "Yenildik!"
Gönlümü almaya çalıştı:
"Olsun,evladım!" dedi. "Bir gün de siz kazanırsınız."
Geçmiş günleri hatırlayarak iç geçirdi:
"İhtiyarlık zor evladım." dedi. "Biz de sizin yaşınızdayken..."
Sonra beni bırakıp yanındaki yaşlı hanıma seslendi:
"Değil mi,hanımefendi?"
Kadının da içindeki uyuyan hüznü,esefi uyandırdı bu soru:
"Doğru!"dedi kadın. "Çok doğru beyefendi!"
Unutulmaması gereken bir şeyi son anda hatırlamış gibi ekledi:
"Ama gençler pek vurdum duymaz oldular beyefendi!"
"Bunun kusuru biraz da bizde,efendim." diye karşılık verdi adam. "Terbiye aileden,okuldan başlar,değil mi efendim?"
Neyse,benim varlığımı unutup kendi aralarında toplumdan,ahlâktan,dünya işlerinden bahisle koyu bir sohbete daldılar.
Yaşlı adamın ayakları önündeki çantamı almak için eğildim:
"Pardon,amca!" dedim. "Ben durakta ineceğim de..."
Konuşmasını kesip bana baktı:
"Buyur evladım." dedi,saygılı ve sevecen bir sesle:
"Sen de,ileride,bir gün beni hatırlayacaksın.Bu dediğimi sakın unutma!"dedi.
"Umarım!" dedim gülerek. "İyi akşamlar!"
Arkamdan,yanımdaki hanıma:
"İşte bakın,böyleleri de var." dediğini duydum.

* * *
Beni sabırla dinleyen delikanlı,baktım davranıyor:
"İneceksiniz,herhalde?" dedim.
"Evet,bundan sonraki durakta..." karşılığını verdi.Sonra,zekice gülerek sordu:
"Peki,siz bana bir şey söylemeyecek misiniz?"
"Söyleyeceğim elbet!" dedim. "Söylemez olur muyum?"
İlave ettim:
"Sen de,ileride,bir gün beni hatırlayacaksın.Bu dediğimi sakın unutma!"
Delikanlı,baş parmağıyla bir zafer işareti yaptı:
"Okey!"
"Hadi bakalım,dilimizdeki bu yabancı sözcükleri hiç sevmiyorum ama,bir kerelik
senin dediğin gibi olsun:Okey!"
Gülüştük...
Bu delikanlının beni ve sözlerimi hatırlamasını gerektirecek yaşlara gelmesi için dua ettim içimden!