Efkar basan gönlümü teselli etmek için şöyle bir iki tek atayım diyerek gitmiştim dostlar meyhanesine. Demlenirken aheste aheste, Köşede birine takıldı gözüm. Saçı sakalı birbirine karışmış, peşmürde bir halde. Barmene sordum: Bu adam kim ? diye. Anlattı:
Bu adama bir zamanlar Haşmet ağa derlerdi. Bir gün ; tam da senin oturduğun yerde komşumuz Ahmet’le içiyorlardı. O gün allem etmiş kallem etmiş, Ahmet’e senet imzalattırarak dükkanını elinden almış.

Dükkan iyi iş yaptı, iki -üç sene olmadı, peş peşe yedi dükkanı oldu. Hepsi de tıka basa dolu. Haa depoları saymıyorum. Haşmet ağa krallar gibi yaşıyor, eğlencede sınır tanımıyordu. Herkes masasına oturamazdı, tepeden bakardı çünkü.

Kapısına birisi bir ihtiyaç için gitse; terslerdi, zavallı bin pişman geri dönerdi. Neyse uzatmıyalım; Bir yılbaşı akşamıydı. Gitmiş Bodrum kulüb e. Kumara da meraklı, oturmuşlar barbuta. Bir, iki derken epeyce kaybetmiş. Hırs yapıyor tabi.. kaybettiklerinin hepsine zar atıyor... yine hep yek. Kaybediyor , yıkılıyor yani. Borcunu ödemeye imkan da yok. İmzalatıyorlar buna senedi. Bir kaç ay sonra idi, icra memurları geldi ne var ne yok götürdüler.

Çoluğu çocuğu da terketti gitti. Şimdi böyle, hüsranları oynuyor.Şimdi cebinde bir bira parası dahi yok. Acıma abi acıma. Alma garibin ahını çıkar aheste aheste. Derler.

Şaşımadım tabii. dedi ya barmen: ’ALMA GARİBİN AHINI ÇIKAR AHESTE AHESTE.’