bir garip sokakta adımlarımı atmışım,anlıyacagınız bu benim öyküm.
yer diyarbakır.kafkas göçmeni babam bolu malatya derken diyarbakırında duruvermiş hayata,
anama gelince teyzesi büyütmüş garibimi ,adananın kuruköprümü taş köprüsümü oralarda dogmuş.sonrası diyarbakırın bagları bilmez kimseler oraları ,tarancının şiiri bile bilmez.
bir toprak damlı ev vardı ,yanında esma teyzeler kaynakçı ismail usta ,her gece elektirikler kesilirdi.damlarda direkler ve iki fincana tutturulmuş kablolar ,küçüktü yaşamın verdikleri ,anımsıyorumda hepimiz bir solculuk rüzgarına tutulmuştuk .dünyaları degiştirecektik .elektrikler kesilmiyecekti.sonra hücrelerimiz genleşti büyüdük büyüdügümüzü sandık.aşık olduk en olunmaz kadınlara .sonra asker olacaksın dediler .asker olduk .her türk asker dogarmış .anladık. gün geldi .aşık olmanında anlamı
kalmadı ,cinsel arzularla aşk salladı ömrü.sonra kadınlar tanıdık tanımalıydık .garipcil yanlızlıkları ile eksik etek kadınlar ,bizde eksiktik ve lakin kimseler bilmedi .anladık sonra bu topraklarda kadın olmakta erkek olmakta zor. tanıştık en köhne acımasız yalanlarla
hücresel kavgaları oldu acının ,onkoloji hemotoloji derken hiçlikleri vardı profesörlerin yardımcı doçentlerin.halk olduk işsiz güşsüz egitimsiz kimsesiz . korktuk vakitsiz ölümlerden ,inandık ölümden ötelerde bir şeylere . onuda aldılar elimizden .türbanlısı çarşaflısı çıplagı kim içinse alıp başını gitmek aldık başımızı gittik .yer alanyaydı .şirinin oglu serdal şirin kızın babası kendimizce tükendik .soranlar oldu nerelisin .batumlumu diyarbakırlımı malatyalımı adanalımı . düşündüm dünya neyime yetmez benim ,ben dünyalıyım köyüm türkiye .sorma anla artık Türkiyeliyim.üstelik insanım.kimse anlamak istemezsede.