Bundan uzunca bir zaman önce büyük bir aşık varmış. Öyle ki ömrünü tümü ile sevgiliye vakfetmiş. Karanlık yeryüzünü kaplayıp da, gece zuhur ettiğinde ayakta sabahlara kadar sevgilisini anar dururmuş. Tam 70 sene aynı vaziyette sevgilisini andıktan sonra, kendi kendine:

- Artık tamam, neticeyi elde ettim, yolun sonuna vardım, diye düşünmüş. Aşık böyle düşünür düşünmez, sevgilinin sesi kulaklarında çınlamış:

- Ey beni sevdiğini iddia eden sahtekar aşık! Demek ki ikiyüzlülüğünü ortaya çıkarmamın zamanı geldi. Ne mal olduğunu belli edeyim de herkes bilsin hakikati.

Sevgilinin bu hitabı ile irkilen aşık, heyecan içinde sormuş:

- Ey benim canım, biricik sevgilim, bu zavallı kulunuz, ne hata etti ki, böyle konuşursunuz?

Sevgili:

- Sen kendin varsın ya, senin hala ortada olman hata olarak yeter. Aşık öyle olmalı ki, tümüyle kendisini sevgilisinde yok etmeli. Kendi namına hiçbirşey kalmamalı. Şayet durum bundan ibaret değilse aşıklık iddiasında bulunmak boş bir iştir.

Bunun duyan aşık söylene söylene kendini çöllere doğru vurdu:

- Bir kimse kendisini herşeyi ile sevgilisinde yok etmez ise yazıklar olsun yaşadığı hayata ve iddia ettiği sevgiye"


Ankara, Kasım 2007