Her ne kadar aynı elin parmakları iseler de beş parmağın beşi bir olmaz elbet!

Vaktiyle orta hâlli bir ailenin üç çocuğu varmış. Birisi para, mal mülk sahibi olmak hatta çok varlıklı yaşamak; diğeri estetik, güzellik açısından gıpta edilmek; üçüncüsü ise, ünlü, adlı sanlı, tanınmış bir kimlik edinebilmek hırsıyla yanıp tutuşuyormuş.

Yıllar geçmiş aradan; bağışlasın Yaradan!

Her üçü de makul zamanda arzuladıkları konuma gelmişler. Çocuklardan birisi hayli varlıklı, diğeri göz alıcı bir güzel, üçüncüsü ise, fevkalâde ünlü birisi olup çıkmış.

...Derken,

Varlığıyla övünenin arka arkaya parası ve ziynet eşyası çalınmış. Evi barkı bir yangında kül olmuş. Pek yoksul duruma düşmüş.

Güzelliğiyle böbürlenenin bir trafik kazasında yüzü gözü yanmış. O görkemli görünümünden zerre eser kalmamış.

Tanınmışlığıyla kasılanın ise, bütün saygınlığı, bulaştığı bir yolsuzluk ve cinayet yüzünden, yok olmuş.

Kısaca her üçü de umutsuz, mutsuz ve perişan hâlde yeni yaşantılarını sürdürmeye başlamışlar, çaresiz.

Görüldüğü üzere maddî zenginlik, fizikî güzellik ve saygın tanınmışlık zamanla değerini yitirebilmektedir. Değişmeyen ve kalıcı olan tek hakikat asalet, ruh güzelliği ve gönül zenginliğidir.

“Asil azmaz, bal kokmaz!” diye boşuna söylememişler...

O hâlde kendimize yetmesini, sahip olduklarımızla yetinmesini ve ille haddimizi bilmeli; bencillik ve kıskançlık başta olmak üzere kısır döngünün hiçbir türevine ve yansımasına rağbet etmemeli; hiçbir hususta aşırılığa kaçmamalıyız.

Saygılarımla.