KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
ADINI SEN KOY(Selma Pekşen)
Adam,son sözü söylemişti ve yürümüştü gecenin içine…Belki o son sözün verdiği tedirginlikle ya da içinde kopan kasırgayı dindirecek bir liman ararcasına durdu,döndü ve baktı genç kadının gözlerine…
Kısa bir süre bakıştılar.o an da ne geçiyordu içinden,neydi söyleyemedikleri aslında yüreğinden geçipte dilinde engellenen.
---Şakaydı hepsi dese,günlerden Nisan’ın biri değil ama şakaydı,dese sarılsa genç kadına.
Ama diyemedi.Ardına dönerken sadece gözleriydi dile gelen.Ve yürüdü karanlığın içine.Gözden kaybolurken aslında kendinden kaybolmak ister gibi.Genç kadın öylece kalakaldı,yabancısı olduğu gurbet şehrinin o en karanlık gecesinde.Kulaklarında o ses çınladı durdu,sevdiği erkeğin tınısında.
---Gidiyorum,diyordu.Artık bitti her şey,seni terk ediyorum.
Baktı,baktı gidenin ardından karanlığa.Karanlık büyüdü gözlerinde,simsiyah bir perde oldu önüne.Sanki sıyırsa perdeyi,dağların ardından güneş gülümseyecekti yüzüne ve uyanacaktı bu gaflet uykusundan.
---Ohh be!Rüyaymış hepsi,diyecekti.
Ama cesaret edemedi kadın güneşle yüzleşmeye.
Sanki yaşlanmıştı,yılları sığdırmıştı o dakikalara.geride kalmışlığın yaşlı gözleriyle bakarken boşluğa.Titreyen bacaklarının üstünde daha fazla duramadı genç kadın,diz çöktü olduğu yere.Bir sigara yaktı ama dermanı bile yoktu tutmaya.Ciğerlerini parçalarcasına içine çekerken dumanı,ucundaki alazda yaşadı tüm geçmişini.neler geçti gözünün önünden bir film şeridi gibi.Alnı kadar ak bir gelinlikle geldiği geceyi hatırladı,sevdiği adamın kollarına.Edilen yeminler,verilen sözler bir bir zikretti kulaklarında.
Elindeki sigaranın ateşi parmaklarına kadar inmişti genç kadının.Canı yanıyordu ama parmakları yanmıyordu.Öyle acıyordu ki içi,yanan parmağının acısı bir hiçti.Susmuştu,dili gibi yüreği de derin bir sukuta mahkum olmuştu.Uzunca bir süre hiç konuşturmadan yüreğini,dinledi gecenin sessizliğini.Sustu,sustu…Göğsünde hissettiği serinlik,gözlerinden süzülen yaşların damladığı yerdi.Zaman kavramı durdu,geçmek bilmiyordu.
Derken;minarelerden yükselen ezan sesiyle irkildi birden.Sabah ezanlarıydı okunan ama nedense her yer karanlıktı,sabah olmamıştı genç kadına.O gecede kalmıştı.Ve diz çöküp kaldığı kapı eşiğinde kaç izmarit vardı saymadı bile…Sığınacağı biri vardı,artık biliyordu genç kadın.Toparlayarak kendini bıkkın adımlarla ilerledi evine,yalnızlık hücresine.Buz gibi bir su serinliğinde abdest aldı ve yöneldi kıbleye…
Sabah namazıydı bu.Dört rekattı da ne kadar uzun sürdü böyle.Selamladıktan sonra meleklerini,tekrar kapanmıştı secdeye.Ağladı,ağladı…
Ne kadar yaşadı o seccadede ne kadar yaşlandı bilemedi.Yürüyordu alnının ak sayfalarında,zamansız bir zamanda.Gözyaşları içinde yürüdü durdu,durduğu yer yolun sonuydu.Yolun sonu oysa,hayata kaldığı yerdi.Yarın olmuştu,dün bitmişti.Ya dünle birlikte bitmiş miydi yaşanan her şey.Küçük bir sesti onu hayata döndüren şey…
---Anneciğim yeter artık ağlama,ben asla bırakmam seni,
Derken gözyaşlarını bir kağıt mendille kurulamaya çalışan yavrusunun sesi…
Dün bitmişti ama her şey yeni başlamıştı aslında.Sen yürümeye devam et alnının ak sayfalarında…
SELMA PEKŞEN
YORUMLAR
adı konulmamış ve adı konulamayacak bir terkediliş hikayesi.. şiir tadında.. kendi dramını oynayan bir kalemin içinde kendisinin de oynadığı bir oyunun zaman zaman dışına çıkıp kendisini seyretmesi ve kendini seyrederken kendini bulup kendi yaralarını kaşıması.. ve bu kaşayışlar sonrası yaralarını kanatıp, haykırması.. hüznün gerçekle hayal arasındaki med-cezir dansı.. ve defalarca okunası, kanadı kırık bir kuşun uçmaya çalışması ama her denemesinde tekrar kanatlanamayıp, bir yer de öylece kalakalması.. ve "kendi öğrenilmiş çaresizliğine" karaları bağlaması... herşeyin ötesinde sevgi dolu bir yüreğin kendine ayna tutup bizlere yansıması...
daha ne çok şey söylenebilir.. ama her söyleneek söz bilirim ki, birazcık eksik kalır... çünkü bilir ki, bu cümleleri yazan yürek, bunları kurmaca değil, gerçeğin ta kendisi, yaşanmış yaşanmamışlıklarla yaşanmamış yaşanmışlıklar arasında yaralı bir yüreğin inlemesi.. ne denilebilir ki... ne söylense yeterli olabilir ki..
saustum.. yutkunmaya çalıştım.. kendi nefesimde boğulacaktım..
bir kez daha okusam, ağlayacaktım.
.....................
....................
her yerde aşkın kanatları kırık ve her yerde hüzün var
öyle içli bir şarkı ki bu, güftesinde ağlamaklı yüzün var
bir düş diyecektim, olmasaydı parmaktakini bastıran acın
bu öykü de yüreğin var, gerçeklerin var, kendi öz'ün var
nisan değildi, takvimler biri göstermiyordu, herşey gerçekti
ne kadar zor olsa da severken terkedilşler, bir gün bitecekti
secdeye değerken o tertemiz alnının güzelliği, tek gerçeğin
"Anneciğim artık ağlama, ben asla bırakmam seni" diyecekti
...........
bazen yorumlanır, şiirimsi öykülere dönüşür, şair yüreğinin izleri
bazen şiir olur, en yalın acılara düşen, gerçek öykülerin gizleri
solsa da, bahçende özenle yeşerttiğin tüm çiçeklerin bir anda şair
hep sulayıver, soldurma gülleri, mor menekşe, sümbül, nergizleri
(öykünle, son şiirime ilham verdin.. ilham vermenin öesinde, onun doğmasını sağladın şair)
tebrikler ve teşekkürlerimle..
CEntilmenCE tarafından 6/24/2010 2:56:42 PM zamanında düzenlenmiştir.
içim ürperdi adeta okurken.
böyle bir şeyi yaşamadı, yaşamak da istemem ama anlamak zor değil
kadınız en nihayetinde ve tüm kadınların aslınd abirbirleirni anlamak için gizli bir dili var sanırım..
Meleklerle selam gönderdiğinize selam olsun değerli kalem...
sevgiyle kalın olmaz mı?
Sevgili hocam şiirde olduğu gibi öyküde de süpersiniz.
SAYGILARIMLA
