Birgün okuldan eve dönüyordum. Otobüsten ndim ve kaldırımda ilerlemeye başladım. O sırada telefonum çaldı ve açtım. Annemdi. Parkın içindeki pastaneden bana tatlı almamı söyledi. Parkın içine yöneldim ve pastaneye doğru yürümeye başladım. Tatlıyı aldıktan sonra kaldırıma doğru yürümeye başladım. Tam o sırada karşıma bir adam çıktı. İyi giyinimli , elli yaşlarında bir beydi. Bana doğru yaklaştı ve şöyle dedi :" Cennet nerede ?" anlamadım ilk başta ve tekrarladı " Cennet nerede ?" Şaşırmıştım. Biraz da korkmuştum. Ama adam ısrarla sormaya devam edince korkum arttı. Hiç bir cevap vermeden arkamı döndüm ve koşaradım oradan uzaklaştım. Eve gittim. Anneme tatlıyı verdim ve odama girdim . Ama o adam hala aklımdan çıkmamıştı. "deli herhalde" diye düşündüm. Sonra da merak etmeye başladım her nedense. Ertesi gün tekrar oraya gittim. Adam yine oradaydı. Etrafındakilere o soruyu soruyordu. Kimi insanlar " zavallı" diyordu. kimisi " deli bu " diyordu. Ben korkarak, sırf merakımdan yanına gittim. Bana bu sefer bir soru fazladan sormuştu. "Cennet nerede ? Dünden beri buldunuz mu cevabı?" Şaşkınlığım önceki günün iki katıydı. Yine cevap vermedim ve dönüp hemen eve gittim. Ertesi gün, daha da ertesi gün hep merak ettim, hep izledim ve yanına gittim. Yine aynı soruları soruyordu. Peki ama gerçekten deliyse nasıl beni hatırlıyor ve hergün başka bir soru ekliyordu ? Şaşkındım.
Birgün yine giderken parkta bir kalabalık gördüm. Hemen oraya koştum. Bir de ne göreyim deli adam yerde cansız yatıyordu. Yüzünde garip bir gülümseme vardı. Tam ne olduğunu anlamaya çalışırken , uzaktan koşarak bi adam geldi ve : " Abimm !!! Ne oldu sana ! Nasıl bırakırsın beni !!! Hani beraber arayacaktık cenneti !!" Sonra o da gülümsemeyi farketti ve ağlamaya devam etti : " Demek buldun ha cenneti , kızına kavuştun ha !! " Şaşkındım. Olayı umursamadan heyecanla kardeşi olduğunu düşündüğüm şahsı kenara çektim . Bana hayret ve üzüntüyle baktı. Sonra ona başımdan geçenleri anlattım ve ekledim : " Az önce söyledikleriniz neydi ? " . Bana şöyle dedi : " Abim seneler önce kızını kaybetti. Daha 16 yaşındaydı zavallıcık. Çok iyi , dürüst, kimseyi kırmayan bir insandı yeğenim. Abim o ölünce cennete gittiğini söylerdi hep. İlk başlarda rüyasına giriyordu. Sonra girmeyince , çareyi sokaklarda böyle sorarak aradı, ama herkes onu deli sandı, aldırmadı. Ama sonunda kavuştu ona, ben buna inanıyorum." Bende bu sözleri duyunca pişmanlık duydum. Teşekkür edip , baş sağlığı dileyerek ayrıldım oradan.
Düşündüm ki, insanlar bazen sevdikleriyle uzak düşebilirler, ayrılmak zorunda kalabilirler. Ama eğer sevgilerinin gücünü hiç yitirmezlerse, ona inanırlarsa, onun için emek harcarlarsa, elbet birgün sevdikleriyle tekrar bir araya gelebilirler ve sonsuza kadar mutlu yaşayabilirler.