Seninle geçen sene tanıştık. İlk başlarda pek konuşmuyordun benimle. Sonra öndeki sıraya oturdun. Hep arkaya dönüp benimle konuştun. Gözlerimin içine baktın, güldün. Bana kanki diyordun o zamanlar. Evet biz kankaydık seninle. Ama nerden bilebilirdim yanımda oturan en iyi dostumu sevdiğini. Herşey yalanmış. Benimle konuşman, gülmen, kanka olman. Hani o doğum gününü hatırlıyor musun. İlk defa beni sivil görmüştün saçımda tacım vardı kulaklarımda yıldız sallanan küpelerim. Hani yanıma oturmuştun. " Saçların çok güzel olmuş " demiştin. Ben de gülümsemiştim sevinçle. Hani yıldız küpelerime dokunup " bunlar sana çok yakışmış." demiştin. Senin arkadaşımı sevdiğini duyduğumda o tacı var ya kırdım attım. O dokunduğun küpeleri bir daha takamadım. Hep seni hatırlattılar bana. Onlar olsa da olmasa da seni hep hatırladım. Hiç unutmadım ki hatırlayım. En büyük mahvoluşum, o arkadaşlarının senin beni sevdiğini söylemesiydi. Kandım onlara, oyuna geldim. Sonra arkamdan gülüp çok dalga geçtiniz biliyorum. Ama sen görmedin aşkımın büyüklüğünü. Anlamadın. Anlayamazsında. Yazılan tüm şiirler, yazılar senin için. Benden daha çok sevecek birini bulamazsın bunu bilesin. Ama artık seni seviyorum diye haykırsan da boynuna atlamayacağımı da bilirsin. Ben aşkımı kalbime gömdüm. Alıştım bu duruma. Seni sevdim tek. Ama sen o kadar acı yaşattıktan sonra bana başkalarını sevebildin. Farkımız bu işte ben senden vazgeçmedim, sen hemen unuttun. Değdi mi bana yaşattıkların ? Ben söyleyim evet değdi senin nasıl biri olduğunu öğrendim. Artık adımlarımı daha sağlam atarım.