NE İSTER GÖZDEN GÜNEŞ...

• 23 Haziran 2008 Pazartesi 00:00:00

Bu kekremsi hüznü böylesine hissettiğim vakitlerde neden bestekâr olamadığım aklıma gelir.İçimin bir yerlerinden söylendiğini duyumsadığım bu melodileri notalara dökemeyişimin hayfını kendimden çıkarırım. Delirmiş gibi hissederim kendimi . Aynanın karşısına çıkar ; dilimi çıkarıp , yüzümü buruşturarak kendimle alay ederim. Kendime hakaret etmek gelir içimden. Hatta bir yandan aynadaki görüntümle alay ederken , bir yandan da suratıma tokat attığım zamanlar da olmuştur.

Ben içimdeki bu sesleri neden çıkartamam ? Bu sesleri çıkartamazsam deli olacağımı hissederim. Bu sesler çıkmalıdır. Bir hamilenin çocuğunu doğuracağı vakitte doğurduğu gibi, bu seslerin de bir doğum vaktinin olduğunu düşünürüm . Fakat içimdeki bir ses vaktin , bu vakit olduğunu söyler. Lakin içimden dökemem ben, lakin bu sesleri şerh edip sözlere söyletemem ben .

Kimilerinin yapabildiği gibi de yapamam ben. Ben, o melodileri herhangi bir sözcüğün üstüne yüklenen bir tını haline getirip de, sesli sesli aktaramazsam, daha da beter olurum. Sanki kafamı kırmak, dilimi ısırmak ; ya da ne bileyim, bir yerlere doğru koşmak gelir içimden. Veya bir ırmağa girmek geçer hayalimden.Hatta, hatta bir çağlayanın altında olmak , suların başımdan aşağı dökülürken gürül gürül çırpınışını duymak , seyretmek gelir içimden.

Ne bileyim ? Belki de zihnimdeki bu kekremsi , bu beni örseleyen çaresizlik hissi, o zaman içimden akıp gidecektir, zannederim belki . Belki bu sular, bana yapamadığım , içimden söküp çıkaramadığım bu melodiyi mırıldanıverir. Belki bir " la " notasının üstünde zihnimdeki çalınış şekliyle dilime düşüverir kimbilir .

Bu melodiyi , yüreğimin sesine kulak vermemi sağlık veren her duygusallık anında duymuşumdur. Onu hissettiğim zaman sanki su emmeye başlayan taş kireçi gibi fısır fısır içimin kabarıp yandığını , içimin ; eriyerek, patlayarak genleştiğini hissederim. Yüreğim,
sanki hapsolduğu hücresinde patlamaktadır. Kavını , kabuğunu reddedip fırlamak ister bir yerlerden. Yüreğim kelepçesinden kurtulmak ister.

İşte şimdi şafak söktü . Gavur dağları’nın ardından utana, kızara doğan Güneş’in kızıl yalapları geceden beri henüz kapanmamış gözlerimi yakmaya çabalıyor. Daha kendini göstermeden gözüme saldığı ışıklarının zoru nedir de böyle gözüme dalaşıyor ?

Bir de bana. Biri söylesin bana, Güneş, ne ister bu gözlerimden , neden gözlerimi yakma derdinde hâlâ ? Hem Güneş’ e ne ettim ki ben ?

Benim ne suçum var ki ? Ben o melodiyi daha,dahaçalamadım ki . Ben , henüz o nameleri bir şeylerin üstüne döküp , dilimden kulağıma taşımadım ki . Beni neden hep yakmak, kavurmak ister Güneş.

Şiirlere aktardığım yangının içinde, o melodinin çaldığını duyamadım daha ben . Daha ben, sulara bakıp bakıp gitmelerin derdindeyim. Daha ben, sulara yansıyan silüetimin üstüne , damlayıp damlayıp , sudaki silüetimi halka halka bozmanın derdindeyim.

Güneş benden ne ister ki ?

Dünden dedin ya bana : " Yüreğinin sesini dinlesen yüreğin seni taşıyamaz ki ." Şimdi
sen iyi mi ettin sanki ? Şimdi sen, bana ne yaptığının farkında mısın ? Şimdi sen , yıllardır hücresinde huzuruyla oyalanan bir volkanı ateşlediğini bilyor musun ?

İnsafsız ! Ben yüreğimi bilmiyor muydum ? Ben bunu bilmiyor muydum ?

Bu sesler nereden nasıl çıkarılır ki ? Bir şiir daha yazsam diner mi sancım benim ?

Bu Güneş, neden gözlerimi yakmak ister ki ?

Ben, seni daha henüz ... ben seni görmedim ki ...?