SİMİTÇİ ÇOCUK..

• 18 Nisan 2008 Cuma 00:00:00

O gün çok yorgundu.İşe gidip gitmemeyi bir hayli düşündü..Kararı biraz gezinmek üzerineydi..Vapur çığlıklar atarak uzaklaşırken rıhtımdan,balıkçıların balık ekmek sesleri
yükseliyordu gökyüzüne..Düşünceler bir biri ardına sıralanıyordu,çaycının nameleriyle kendine geldi,bir bardak çayı uyuşukluğum gider düşüncesiyle hızla yudumladı..Zaten gemide varacağıi yere ulaşmıştı..Hızlı adımlarla yürüdü,balıkçı teknelerinin yanından; dalgın bakışlarla geçti insanlar arasından..Sahildeki demir korkuluklara dayandı,koca bir şehrin silüetini hayranlıkla seyretmekteydi,gözleri birkaç kez kız kulesine gitti geldi,nedense bu yapı onu oldukça etkilerdi.Sabaha göre biraz daha iyiceydi..İçinden demekki biraz dinlenmek gerekiyormuş diye düşündü..Bir kaç adım atmıştı ki simit satan bir çocuğun hıçkırarak ağladığını fark etti..Dayanamazdı göz yaşlarına,çocuğun yanına yaklaştı,bir simit istedi parasını ödedi,ama o işlerini yaparken bile katıla katıla ağlıyordu..

-Eğer sakıncası yoksa anlatırmısın seni üzeni?
diye sordu düşünceli adam..Çocuk önce istemesede bir bir anlattı küçücük hayata sığdırılmış büyük acıları..

Düşünceli adam,o gününü üzüntülü çocuğa ayırdı .Sadece yapabileceklerini yapmıştı onun
için..

Akşam yavaş, yavaş gündüzü geride bırakırken,huzurla eve ulaşmıştı.Üzerindeki bütün ağırlıkları sanki boğazın ılık sularına bırakmıştı.Gülüyordu düşünceli adam,sevinçten uçuyordu..Okula küsmüş bir yavruyu okulla barıştırmıştı..

Başını yastığa koyarken sevinci zirvedeydi.

Birde simitçi çocuğun mühendis olacağını görebilseydi,o gün..

DRAMALI55