Herşeye Rağmen

• 16 Nisan 2007 Pazartesi 12:06:00

Nasıl bir gündü bana yaşattığın, benimde sana.
İçim hiç öyle cayır cayır yanmamıştı, dost deyip gönül açtığım hiç kimse yakmamıştı senin kadar. " Herşeyim" derdik birbirimize bundanda ötesi "Seni çok seviyorum" derdik, bunları her fırsatta kulaklarımıza fısıldarken nedendi bir anda silip atmak, neden bütün olanları yaşananları hiçe saymak.
Varlıklarımızla mutlu olurken neden di bu anlık vedalar?
Neydi bir anda bititren, hangi ve nasıl duyguydu?
Sönmüş bir yanardağdın sanki lavlarını bir anda püskürten, hançer misali deldi geçtide yüreğimi her bir püsküttüğün lav, yinede sana diyemedim, ağlayamadım doya doya dökemedim içimi.
O gün karşında duran ben değildim, o ben değildim, çıkan o söz yüreğimdekiler değildi.
Öyle bir haldeymişimki neler dökülüverdi dudaklarımdan...
Tek bir sözümle bitirmek istediğin bir dostluk olamazdı bizimki,
neleri aşmıştık beraber bunu en iyi sen bilirsin,
neleri atlattık biz,
neleri duymazdan geldik,
kimler geldi geçtide gönül kapımızdan dost deyip el; yar deyip gönül verdiğimiz biz yine aynıydık,
onlara inat birbirimizden hiç kopmamıştık...
Yaşanması gerekmiş deyip kapattık o gün belkide bütün konuşulanlara rağmen,
O an neler gelmişti aklıma "bitti" dediğinde bu dostluk,
Kaybettim dedim kendi kendime...
Sense "onca yaşananlar zaman kaybıymış unutulur"dedin bir sinirle...
Su misali akıp gidiyordun, sızıyordun parmak aralarımdanda ben tutamıyordum.
Ama sonra ne olduysa oldu,
tam kaybettim derken herşeyimi, bir ışık gibi doğdun tüm çatlaklarımdan, sızdın içime.
O an tekrar yaşadığımın farkına vardım,
öyle bir mutluluk ki tarif edilemez.
Kaybettim derken, yapacak hiçbir şey kalmamışken, söylenecek tek bir söz bulunamazken o sevincin içime doğması...
Hani suya ihtiyacı olan bir balık çırpınırya susuzluktan ve yaşam kaynağı suya bırakırsın usulca feraha kavuşurya öyle birşeydi işte...
Herşeye rağmen ayaktayız,
Yanayanayız...
05.12.2006/Maraş