SEDEN ÖĞRETMEN

• 4 Nisan 2008 Cuma 00:00:00

SEDEN ÖĞRETMEN

‘’Benimde hayallerim var, benimde’’ diyerek, tuttu titreyen elleriyle öğretmeninin bileğinden. Her şeyden tat almak, her şeyin kendisine aşılanmasını istiyordu Seden.Çok küçüktü, ufacıktı.Lakin yüreği o kadar büyüktü ki…Hayallerine nasıl bu denli bağlı, nasıl yılmamayı bilen, nasıl güçlükleri arzulayan biriydi, kimse anlamazdı.Belki de kimse Seden gibi olmadığı, Seden gibi düşünmediği, Seden gibi hayata bağlanmayı bilmediği için anlamıyorlardı.Kendi sınırlarını yıkmış, olmazların ağından çıkmış, hayallerine sığınmış bambaşka biriydi o.
Hiç kimseyi sevmediği kadar severdi öğretmenlerini. Çünkü öğretmenleri körüklerdi sürekli alevden hayallerini… Zaten bir öğretmen olmak değil miydi hayali? Evet, öyleydi. Her şeyden çok arzuluyordu bu hayali gerçekleştirmeyi. Sürekli kendi kendine düşünür, konuşurdu:’’Öğretmenlerim şu an öğretmense, ben neden öğretmen olamam diye korkuyorum ki!’’ der dururdu. Korkmaması gerektiğini biliyordu.
Seden’in en iyi arkadaşı, en iyi dostu Engin’di. Seden ve engin sınıfın gözdeleriydi. Ayrıca iyi aile dostuydular da. Seden, Engin’in annesi Emine teyzeyi çok severdi. Hayran hayran izlerdi Engin ile emine teyzeyi, aralarındaki kopmaz bağı… Seden’in annesi onun doğumunda ölmüştü. Biricik babasıyla yaşardı o da. Belki de bu yüzden imrenirdi Engin ile Emine teyzeye. Doğduğu gün kaybettiği annesini, Emine teyzede görürdü belki… O da kızı gibi severdi Seden’i.
Günler devrildi birbiri ardınca. Mevsimleri yaşadı tek tek kaldırımlar. Zaman nasıl geçti, ne çabuk büyüdü Seden, anlayamamıştı. Zaten onun için önemli olan da bu değildi. Yaşadığı her günü hayalleriyle süslemiş, sonra da üzerlerine umut serpiştirmişti. En önemlisi de, içindeki korkuyu yenmişti. Seden yenmiş, korku, pes etmişti.
İlkokul, ortaokul, lise, üniversite derken; zaman su gibi akıp geçti. Zaman geçerken, nefes aldığı her anın kıymetini bildi Seden. Daima savaştı içindeki korkuyla, her daim çalıştı, hayat acımasız derlerdi, o buna inat sabredip, başardı. Kurduğu, gerçekleştirmek için çalıştığı, sımsıkı sarıldığı hayalleri artık başıboş kalmayacaktı.
Seden büyümüş, serpilmiş, genç bir kız olmuştu artık. Her geçen gün, onu hayallerine yaklaştırmıştı. Ağır ama emin adımlarla ilerliyordu hayatta. Üniversiteyi bitirdikten sonra, o kutsal mesleğin, öğretmenliğin ilk gününü yaşamayı heyecanla bekliyordu. Bu süre zarfında, eski dostu Engin’le de iyice arayı açmıştı. Artık hiçbir şey eskisi gibi değildi. Şartlar ağırlaşmış, hayat acımasızlaşmıştı. Seden hayalleri uğruna bu dostluğa ara vermişti belki de, ilerde bulmak niyetiyle…
Yıllar öncesinin küçük Seden’i, artık öğrencilerin Seden öğretmeniydi. Hangi hayal gerçekleşeceğim diye inat ederdi? Yürekten inanılan, bağlanılan, sabredip çalışılan hayaller değil mi? Evet, öyleydi. Öyle de oldu. Seden’in hayali, gerçeğe kavuştu.
Öğretmenliğinin ilk günü, bir dönüm noktası oldu Seden’in hayatında. Minik minik öğrencileri vardı artık. O kadar mutluydu ki, kendi öğrencilik yılları geldi aklına. Sonra, gözlerinden damlalar aktı inci inci…
Seden öğretmen öğrencileriyle adeta arkadaş gibiydi. Onları hayata yetiştiriyor, onları çok seviyordu. Onları görünce içi; kıpır kıpır, cıvıl cıvıl, oluyordu. Anladı ki; öğretmenlik buydu.’’Öğrencilerimde bu duyguyu tatmalı, tadacak.’’ diyordu.
Seden öğretmenin öğrencilerinden biri de çocukluk arkadaşı olan Engin’in kızı Yasemin’di. Engin’le uzun zamandır görüşmüyordu. Üniversite araya girince, görüşme olanakları kısıtlanmış, arayıp sormayınca da birbirlerinin izlerini kaybetmişlerdi. Yıllar sonra, böyle önemli bir günde arkadaşının izini bulmak, Seden öğretmenin mutluluğuna mutluluk katmıştı. Yasemin vesilesiyle, eski dostluk yeniden körüklenmişti Seden ile engin arasında. Her şey iyi, güzel, hoştu da Engin o kadar değişmişti ki, Seden içine sindiremiyordu buna dostluk demeyi.’’Belki de ben öyle hissediyorum.’’ diyerek, zamana bıraktı her şeyi.
Zaman geriye alınabilir ya da durdurulabilir mi? Yine su gibi akıp geçti.
Seden bir gün Yasemin’den Engin’in tayininin çıktığını duydu. Tam bulmuşken eski dostunu, yine araya mesafeler girecek, yine bu mesafeler yüreğine dem vuracaktı. Telaşla Engin’i aradı. Engin Seden’i akşam yemeğine davet etti. Seden memnuniyetle kabul etti. Akşam yemeğe gittiğinde, kapıyı yaşlı bir kadın açtı. Seden önce şaşırdı. Yaşlı kadının yüzüne baktı, baktı ama tanıyamadı. Ta ki yaşlı kadının sesini duyuncaya dek.’’Hoş geldin Seden!’’ dedi yaşlı kadın. Bu Engin’in annesi Emine teyzeydi. Sarılarak, kaldılar kapının önünde öylece. Gözleri doldu ikisinin de… Sonra yemek yendi, sohbet edildi. Seden anladığına göre, Engin’in eşi Semra ile annesi Emine teyzenin arası pek iyi değildi. Semra, yeni taşınacakları evde Emine teyzeyle beraber kalmak istemiyordu. Bu konu açılınca tartışma başlıyor, Engin ise arada kalıyordu. Seden bu durumdan hiç hoşnut değildi. O gece böyle sona erdi.
Bir hafta sonra, Yasemin okula gelmediği için, Seden meraklanıp Engin’i aradı. Telefona Emine teyze çıktı. Ağlamaklı bir sesle onların gittiklerini söyledi. Seden, telefon elinde dondu kaldı. Çok ama çok şaşırmıştı. Cevaplanması gereken bir sürü soru oluştu kafasında. Okul çıkışı hemen Emine teyzeye gitti. Seden dinledi, o anlattı. Emine teyzenin içini yakan; oğlunun ve torununun hasreti, oğlunun vefadan habersiz oluşuydu. Seden’in omzuna yaslanıp ağladı. Sonra yazması çözüldü, çenesinin altından dolayıp bağladı. Gönlünün bir yanı yanıyordu cayır cayır… İlaç var mıydı, çare ya da deva? Derman sadece zamandaydı…
Seden sürekli Engin’le telefonda görüşüyordu. Engin sürekli annesini soruyor, Seden anlatıyordu. Emine teyzenin oturduğu ev kiraydı. Engin, annem rahat etsin diye, o evi satın almak üzere Seden’e para gönderdi. Seden bu parayı almak üzere bankaya gittiğinde, kendisine bir telefon geldi. Arayan Emine teyzenin komşularından biriydi. Emine teyzenin kötü olduğunu, acilen buraya gelmesi gerektiğini söyledi. Seden, telaşlı bir vaziyette hemen Emine teyzenin evine gitti. Eve geldiğinde gözlerine inanamadı. Emine teyze yatakta yatıyor, ağlıyordu. Seden gidip, Emine teyzenin ellerini tuttu. Emine teyze, oğlunun vefadan habersizliğine nispet ediyor, bir yandan da onları çok özlediğini söylüyordu Seden’e. Emine teyze bir anda fenalaştı. Seden ne olduğunu anlamadı. Korktu, ağlamaya başladı. Emine teyze, zar zor bir güçle, ‘’Vefa bu evde kaldı.’’ Dedi ve gözlerini kapadı hayata. Seden hala Emine teyzenin ellerini tutuyor, öpüyor öpüyor, af diliyordu Engin adına.
Akşama doğru Engin çoktan haberi almış, gelmişti Emine teyzenin evine. Engin annesine bakarken ağladı, ağladı, ağladı. Sonra Seden’e dönüp, ‘’Ben ona rahat etmesi için bu evi almıştım.’’ Dedi. Seden ise ‘’Keşke bu ev yerine, anneni yanına alsaydın’’ dedi ve Emine teyzenin son sözlerini söyledi:’’Vefa bu evde kaldı.’’Bu sözler vefadan habersiz olan vefasız Engin’e adanmıştı.
Kötü geçen bu günlerden sonra, hayat Seden’e bir şey daha öğretti. Öğrencilerinin, Engin gibi vefadan habersiz olmasına izin vermeyecekti. Onları doğru yolda; dürüst, sevgili, saygılı, hayallerine bağlı ve en önemlisi vefakâr birer birey olarak yetiştirecekti.

H.Kübra YILDIRIM