yıkım

• 8 Mart 2008 Cumartesi 00:00:00

--------------------------------------------------------------------------------

Giden mi terk edilir,kalan mı? ne farkederki,sonunda acı var işte…tutulamayan gözyaşları,geçmişin sorgulaması,suçlamalar,suçluluk duygusu,nasihatlar,teselliler…!

Tamda hayatıma yön vermete başlamışken,tamda birşeylere adım atmaya çalışırken…yıkım gibi bir gidiş…enkazın altında kalan ben…enkazdan kurtulsamda kırıkların,yaraların verdiği acı.can havliyle kırdığım insanlar,geçmek bilmeyen sancılı geceler,uykudan gözyaşlarıyla uyandıran kabuslar,acımı hafifletsin die verilen aptal edici ilaçlar…etrafımda bi sürü psikologluğa soyunmuş insanlar,acemi terapiler,işe yaramayan tavsiyeler…ve bütün bunlar olurken değişmeyen tek şey , ortada acı çeken ben…!

Gereken zaman geçince,acım hafifleyince,duygularım bir kenara çekilip mantığım devreye girince ne olacak peki..tekrar ayağa kalktığımda nolacak…!o kadar çok kaldığım yer var ki,hangisinden devam edeceğim.hangi yol birdaha bana acı vermeden sonucu pozitif çıkaracak…ve ben bunu nasıl ayırt edicem..!peki bu ne kadar zaman alıcak…daha kaç gün,kaç ay hatta kaç sene kendimi bulmaya çalışıcam..!

Hayatım göz göre göre yön değiştirirken,bir kez daha çıkmaza sürüklenirken ve ben herşeye rağmen buna engel olamazken nasıl ayağa kalkıcam tekrar.ben şimdi ne yapıcam..!

Karamsar deilim,hayata küsmüşte deilim ama okadar çok acı yaşadım ki,bu son darbe çok ağır geldi. öle bir anda geldi geldiki nerden ve neden geldiğini anlayamadan yıkıldım..!

Hayatım kompozisyon gibi; giriş bölümü kusursuz,gelişme bölümü inişli çıkışlı ve çok uzun,sonuç bir türlü yok.gelişme bölümüne tam noktayı koyup sonucageçerken yine satır başı yine anlamını kaybetmiş cümleler.artık kelime haznem yeni bir satırbaşı cümlesine yetmior..!

Her seferinde hayatımdaki yıkımların enkazlarından çıkmayı başardım ama bu sefer enkaz olmaktan korkuorum ve yanımda bana destek olan insanların altımda ezilmesinden…!