sağ avucunun içinde..masal,kendini yatağında bu halde bulunca heykel gibi kaldı.avucunun içindeki
buruş buruş sayfayı açtı,boş olduğunu gördü.

her ne kadar inanmak istemeyip minik parmaklarıyla tombul kollarını çimdirse de,evet,bu masal’ın hayatı boyunca gördüğü en acımasız kabustu.
kapayamadı ağzını,hiç bir şey yapamadı.zavallı masal,kafasını duvarda asılı saate çevirdi ve şöyle dedi:
-ders edebiyat.sonra sustu,içinden:"herşey için sağol ilham perisi"dedi.hıçkıra hıçkıra,henüz doğmuş bebek gibi içini çeke çeke çaresizce ağlamaktan
başka bir şey yapamadı.bir ara edebiyat sınavından 99 aldığında bile bu kadar kahrolmamıştı.ağlamaya devam ediyordu.gözlerinden
akan iri iri yaşlar yorganın üzerindeki buruşuk boş kağıda uçuyordu.teker teker,ardı sıra..ve...her damla ikişer ikişer satır yazıyor
kağıdı ütülercesine düzeltiyordu.

masal’ın bunu fark ettiğindeki sevincini ve acelesini,ilham perisiyle bir öykü daha yazsak size anlatamayız!