BİR ŞAİRİN BİR GECESİ

• 7 Şubat 2008 Perşembe 00:00:00

Şarkının nakarat bölümü olmak kadar zor bir görevi yıkmışlardı omuzlarına. Unutulmuş Babil’in asma bahçelerinde dolanır hissi veren yanık sesli çığırıkçının gaz lambalarını söndürerek; adımlaması karanlığı arkasında bırakarak.
Uzaklardan “beni unutma” diyen sesin. Hüzünlü, bir o kadarda neşeli tınısı; yağmur bulutlarına heyecanlı anlar yaşatıyordu.
Hangi şair, giden sevgilinin hicranlı günlerine dökmüyordu sayfalarına satırlarına…
Tutuşan yürekler miydi o demlerde, yoksa alev saçmamak için gömütlere saklanan lav parçacıkları mıydı?
Uzun bir seferde değil miydi şair? Gemilerini yakıp; küllerini rüzgara hediye eden, geri dönüşü ölüm sayan.
Uzun yolların darmadağın düşleri miydin sen? Zerrelerini bırakan topraklara, her şeyi yaptığına inanarak,karanlıkları yararak giden? Ölmüş müydü o gece? Sevenlerin gece ölmesi gibi.
Gül aşıktı bülbüle ya, ona her sarılmak için koştuğunda dikenleri batıyordu aşk ile atan bağrına. Aşk, belki de buydu ne dersin? Acı olgunlaştırırdı ya hani insanı,insan-ı kâmil olmanın yolu 1001 çileden geçmekti.
Serv-i revan, amber saçlı, ahu gözlü yârlar gitmişti dünyamızdan ya onlara rahmet okutan afişte sevdalar dolmuştu kucaklarımızı. Ser-i kuyunda bile oturmayı bırakın, hane-i kuyunda dolanmaktan bile âr eden âşıklar; gül mâşuklar neredeler?
Kendimi mutluluğun üvey çocuğu gibi görüyorum.
Gidiyorsun, öyle olsun. Sen söyle unutulmaktan mı korkuyorsun? Seni unutmak; kendimi bilmediğim bir şehrin kuytu köşelerinde bırakmaktır…
Her kendimi, her seni bulduğumu düşündüğümde “Tantalos işkencesini” yaşayacak hayatım…
Ben böyleyim bu gece. Ya sen? Hangi halet-i ruhiye içerisindesin giden, yiten sevgilim? Beni unutmakla nicesin, safaca mısın?
Bazen seni Esu Akbara’ya benzetiyorum. Yanlış anlama. Hiç kimsenin siyahı ya da beyazı yoktur. Her insan gridir. Sadece ton farkı vardır; az açık, az koyu.
Ahfeş’in keçisi gibi sallıyorum kafamı. Güven, güven, güven…
Kaybetmemin sebebi bu mu dersin?
Aşk-ı ilân edebilirdim ya da ilân-ı aşk ilan etmeni isteyebilirdim.
Fatih’in İstanbul’u fethi nasıl cihanda Rönesans’a neden olduysa, derebeylikler yıkılıp, imparatorluklar, devlete döndüyse; senin gidişinde bende öyle yankı buldu…