RAY

• 6 Şubat 2008 Çarşamba 00:00:00

Rayların üzerinde kirli elbiseleri, kirli yüzüyle az önce geçmiş trenin izini süren küçük bi çocuk var. Koşarak yetişmeye çalıştığı ama sesinin giderek uzaklaştığı o trende bazen annesi bazen babası bazen elele tutuşup şarkı söylediği arkadaşı el sallıyor ona. Ağlıyor, koşuyor durmadan… tren gözden kaybolana kadar… küçük dizleri çömeliyor. Ne kadar küçülürse o kadar az korkuyor. Kirli yüzünde gözyaşlarının izi derinleşiyor. Elleriyle yüzünü kapıyor, sarı saçları uçuşuyor rüzgarda.

İçinde olmadığım trenler

İçimden geçer her gün

O istasyonda

Her an bir yolcu azalır

Giriş izni var

Çıkış izni yok bundan böyle

Lala la lele

Lala la lele

Dilinde hep aynı şarkı. Ne kadar bağırırsa giden trenlerin sesi o kadar azalıyor… lala la lele…..