masal (1.bölüm)

• 4 Şubat 2008 Pazartesi 00:00:00

gözleri ela,tombul beyaz suratlı,kızıl saçlı,yüzü,neredeyse saçları kadar çilli,kısa boylu,
çenesi düşük,tuhaf bir hayata ve şirin düşlere sahip masalsı bir kız masal.adı masal.ama
masalları sevmiyor o.öykü peşinde hep.masal,lise birinci sınıfa gidiyor.edebiyat en sevdiği
ders.çenesini düşür mü hiç o derste?asla!pür dikkat olmasa da,dinler tüm anlatılanları.

geçen hafta perşembe günü edebiyat dersinin sonunda onu havalara uçuran bir ödev verilmişti.tüm sınıf bu ödevi küçümseyip öflerken,masal sevinç çığlıkları atmıştı.edebiyat
öğretmeni şöyle demişti:
"herkes en sevdiği öykü yazarının en beğendiği öyküsünü getirip sınıfta okuyacak."

masal tabiiki de okuyacağı öyküyü kendi yazmayı planlıyordu.çünkü kendinden başka beğendiği bir yazar yoktu.onun bir kaç kalın defterde öyküleri vardı zaten.ama ona göre
bu öyküler öyle muhteşemdi ki,onun endişesi,okuyacağı öykünün kensine ait olduğuna sınıftakilerin inanmamalarıydı.

bu yüzden şu üç gündür,daha sade,daha basit ve bir o kadar da etkileyici bir öykü peşinde masal.ödev verildi verileli,her olaydan,her anından,her aklına gelenden bir öykü yazmaya kalkıştı.buna ilk çillerinden başladı.ama çillerinin ne gibi bir macerası olabilirdi?
o da anladı ki,çilleri bir sayfayı dolduracak kadar bile hikayevi değildiler.bunun ardından,
kısa süre önce ayrıldığı sevgilisiyle bir öykü düşündü.ve:"katiyen,sınıf bu kadar acıklı bir
aşk hikayesine dayanamaz"dedi.onu bir kenara not edip:"daha sonra bundan bi roman
yazarım"dedi.hala bir şey bulamamıştı..

gün pazartesiydi.saat sabahın 3’ü idi.odasında bir oraya bir buraya gidip,derin derin düşünüyordu masal.masal’ın,turuncu,cılız,saf bir japon balığı vardı.pencerenin önünde,
ahşap sehpanın üzerindeki su bardağında yaşıyordu.adı da unutkandı.masal ,çaresizliğinden bu saf balığa bile danışmaya karar verdi.
pencerenin önündeki sehpaya çöktü,ve tıkladı:
-senin aklında hiç bilinmedik bi öykü var mı unutkan?diye sordu.