GÜNAHKAR

• 29 Ocak 2008 Salı 00:00:00

Köyün meydanı ve kahvesi bomboştu hiç kimseler yoktu.Sadece kuşların ve ağaç yapraklarının rüzgarla dans edişinin sesi duyuluyordu.Köydeki bütün insanlar,köyün bir kaç yüz metre dışında bulunan büyük bir evin avlusunda bekliyordu.Evden ağıtlar ve beddualar yükseliyor,çocukların ağlayışları ve çığlıklarıyla rüzgarla karışıp uzak diyarlara gidiyordu.

Erkekler avluda bir yandan volta atarken bir yandan da tütün sarıp içiyorlardı.Kadınlar ise evin içinde;bir kısmı salonda bir kısmıda odalarda oturuyorlardı.Herkesin yüzü asık,çatacak bir yer arıyorlarmış gibiydi.Eve ağır adımlarla yaklaştım ve içeri girdim.Ürkmemek elimde değildi,tüylerim diken diken oldu.Bütün odaların kapıları açıktı;teker teker hepsine baktım.Sadece bir odanın kapısı kapalıydı,girmeme izin vermedi,kapının önündeki kadın.
-Ben doktor kerim , dedim.

Kapının önünden yavaşça bir şekilde kalktı ve odaya girmeme izin verdi.Kapıyı araladım içerisi karanlıktı,perdeler çekili,duvarların bazı yerlerinde ünlü kişilerin,şarkıcıların resimleri vardı.İçeri girdiğimde gözlerime inanamadım;genç bir kız,bir yer döşeğinde yanında bir tas ayran ve kuru bir ekmek vardı,vücudunun görünen yerlerinde darp izleri hemen göze çarpıyordu.Usulca yanına yaklaştım ama benim oda da olduğumun farkına bile varmadı.Bir şeyler sayıklıyordu ama hiç bir şey anlaşılmıyordu.Bie müddet kızı seyrettim;içinde bulunduğu bu duruma neyin düşürdüğünü merak ettim,bir türlü yanından ayrılamıyordum.Bİrden kapı açıldı,içeri elinde sekiz köşe kasketiyle biri girdi.
-Sen köyümüze atanan yeni doktor olmalısın,dedi
-Evet,ben doktor kerim,dedim

Yanıma çöktü,bir tabaka çıkardı cebinden sigara uzattı.Bir yandan sigara içiyor bir yandan bana sorular yöneltiyordu.Oda birden sessizleşti kızın abiside soru sormayı bıraktı,ikimizde pür dikkat kızı izliyorduk.Oda,idama gidecek bir mahkumun odasına benziyordu.Abisi birden,
-Ölüm kararı verildi,şimdi ne zaman uygulanacağını söyleyecekler,dedi

Kafamı yavaşça çocuğa doğru çevirdim,’neden?’ gibisinden,çocuk anladı ve olanları bana anlatmaya başladı.Bundan yedi ay önce köylerine bir yerli turist kafilesi gelmiş.İçlerinden biri genç bir üniversite öğrencisiymiş.Kız ve çocuk birbirlerinden hoşlanmaya başlamış ve bir hafta sonra birbirlerine açılmış,her ikiside birbirlerine olan duygularını söylemişler.Çocuk ve kız,bazı zamanlar tenha yerlerde görüşüp konuşuyorlarmış.Yine bir kaçamaklarında ikiside,isteklerine hakim olamayıp ilişkiye girmişler.Çanlar, birbirlerini seven iki gencin ayrılışlarını haber veriyordu.Dört ay sonra genç kız rahatsızlanıp hastaneye götürüldüğünde,kendisi ve ailesi korkunç gerçekle karşılaştı;genç kız hamileydi...

İşte bundan sonra zindan hayatı başlamış oldu genç kız için.Her gün aç susuz bırakılarak,sorguya çekilmiş kız.Ve şimdide ölüm zamanını bekliyordu;puslu ve karanlık odasında.Hemen ayağa kalktım,bir şey yapmam gerektiğini düşündüm.Bir telefon bulup önce Jandarmayı,oradan da kafileyi getiren turizm acentasını aradım.Büyük uğraşlarımın sonunda istedğimi öğrenmiştim ve bir canı kurtaracağım içinde çok mutluydum.

Sabah erkenden kızın evine gittim.Ev ve avlu düne göre daha kalabalıktı ama bu sefer köyün erkekleri yoktu.İçeri girdim,kızın odasının kapısı açıktı kafamı uzattım kız yoktu yerinde,döşek toplanmış,pereler açılmış içersi ışıkla dolmuştu.Ağlayan kadınlardan birisine sordum ama cevap veremedi yanındaki kadında yatak odasını işaret ediyordu.Kapı aralıklıydı,kapıya vurup içeri girdiğimde gözlerime inanmakta önce güçlük çektim ve sanki yüzlerce ton kaynar su başımdan aşağıya boşaldı;yatağın üzerinde kefene sarılmış bir ceset ve üzerinde bir bıçak vardı.Gözlerim ağlamaklı oldu,daha bir gün olmasına rağmen bu köyden nefret etmiştim.

Toparlanıp avluya çıktım,bir sigara yaktım.Bir insanın hayatı bu kadar ucuzmu,öldürmek bu kadar kolaymı.’Adaletsiz dünyanın günahkar insanlarıyız’ yaşadığımz bu gezegende bir can almak bu kadar kolay işte.Hayatımızda sorgulamamız gereken sorulardan biriside bu olmalı ’biz mi günahkarız,yoksa günahkarlaştırıldıkmı?’...