**GERİDE BIRAKTIKLARIM**

• 18 Ocak 2008 Cuma 00:00:00

Güzel bir günün ardından çiçeklerle bezenmiş bahçeme girdim.Güneş yavaş yavaş batıyordu.Aklıma çocukluğum geldi birden...Mahallem,çocukluk anılarım,arkadaşlarım geldi.Düşündüm,gözlerim doldu.Ne kadar eskide kalmıştı.
Sevmezdim ailemi,hele babamla hç anlaşamazdım.Bir kaşık suda boğasım gelirdi.Annem ayrı bir olaydı zaten...Hele kardeşlerim...Sanki dünyaya beni delirtmek için gelmişlerdi.Kalabalık bir aileydik.
Bu konuda her zaman en büyük zararı ben görürdüm.’’Evin büyüğü olma da eşeği ol daha iyi’’,derdi babam.Tek katıldığım sözü buydu.Kaç geceler kendi kendime ağlardım.Bazen sebepli,bazen sebepsiz...Şimdi ’’sebepsiz nasıl ağlanır?’’,diyeceksiniz.Anlatamam ama yaşadım.Her zaman kendimi toplumdan dışlanmış biri olarak gördüm.Özgüven diye tanımladıkları o saçma şey ben de yoktu heralde.Sevildiğimi hiç bir zaman hissedemedim.Belki de sevilmedim,kim bilir?Hayatta en korktuğum şey biri tarafından sevilmemekti.Yaptığım yanlışta herkesin beni sevmesini beklemekti.Hiç kimseyle mutlu olamadım.
Gerçek bir dostum hiçbir zaman olmadı.Arkadaşlarım için her şeyi yaptım ama hiç bir arkadaşım tarafından adam yerine konulmadım.Takmadım
aldırmadım.Her şeye rağmen yaşadım.Çok yanlış anlaşıldım.
Beni bir kalemde silip atanlar oldu ama ben hiçbir zaman silip atamadım.Unutmuş gibi göründüm ama hep içten içe yandım.Hep içime attım.Yaşadım her şeye rağmen yaşadım.
Bazen pişman oldum.Çok az sevindim,en mutlu anımda bile bir hüzün vardı.
Küstüm,darıldım.Çok da kolay belli ettim.Aslında böyle yaparak söylemek istediğim şey ’’sizi sevmiyorum’’demek değildi,’’BENİ DUYUN ARTIK,BEN DE BURDAYIM’’demekti.Ama kimse anlamadı.
Müzik başladı önce.Hayatımı kapladı,yaşama kaynağımdı.Koptum ailemden...Hiç anlamıyorlardı beni hiç...Genç olduğum için o zamanlar böyle düşündüğümü ama şimdi pişman olduğumu sanıyorsunuz.Ama hiç pişman değilim.
Yaşamım bunlardan ibaretti:Net ve Müzik...
Okulumu sevmiyordum,arkadaşlarımı sevmiyordum,öğretmenlerimi,ailemi sevmiyordum.Bazen evden kaçasım geliyordu.Çok darlanırsan herkes uyuduktan sonra mutfak kapısından kaçardım.Oradaki arada duvardan arka bahçeye bakardım.Korkardım,koca bir bahçeydi,karanlıktı ve otlar boyumu geçerdi.Korkardım ama yine de bakardım.Bazen çıkardım kimse duymadan...Sonra geri dönerdim.Avuturdum kendimi ’’daha lise 3’e gidiyorsun’’ diye...Mesleğimi elime almama ne kadar kalmıştı şunun şurasında.
Sonunda ne mi oldu?
Sevdim sevilmedim.
Sevebilecek insan bulamadım.
Hiç ayrılamam dediğim yeri iş bulur bulmaz arkama bakmadan terkettim.Sevdiğim insanı bile geride bırakarak...gittim.Kaçtım belki de...Tek bildiğim şey geridekileri artık unutmak istediğimdi.Hiçbir şey istemiyordum artık.Ne beni seven birini ne de bir dost...
Burada eski bir evde bahçeye diktiğim çiçeklerle ve hiç uğraşamam dediğim işleri yapıyorum.Bazen düşünüyorum da ben buradaki balıklarımı,çiçeklerimi,mavi gökyüzünü,denizi,kuşları...Her şeyi ,her şeyi çok seviyorum.
Geride bıraktıklarıma ne mi oldu?
BİLMEM,SİZCE???