----------Küçük bir kasabanın nazlı gülü gibiydi. Sessizdi her harfi. Laf ağzından bir defa çıkar sonra ortalıkta görünmezdi. Herkes tanırdı onu. Bir amacı yoktu yaptıklarının ama ne yaparsa ders oluyordu bütün kasabaya. O bir çoban köpeğiydi. Adı “dost”tu Bir köpek olmasına rağmen insanlardan daha duyarlıydı. Yabancı biri gelse değişik sesler çıkartır bir şekilde fark ettirirdi.
-----------Bir gün ortalıkta yoktu. O sabah sessizdi ortalık. Güneş doğduğunda ulumamıştı. Kimse anlam veremedi bu derin sessizliğe. Sahibi kördü ve onun yokluğunu o bile fark etmişti. Elinde ince sopası avluya çıktı. Kısık bir sesle ıslık çaldı. Bu ses yardıma ihtiyacım var demekti. Ama dost buna da cevap vermedi. Biraz daha yükseltti ıslığı. Gene koyu bir sessizlik…..
------------Saatler geçiyor dost gelmiyordu. İçini bir korku kapladı Şevval’in. Ağlamaya başladı. Hiç ayrılmamıştı bu zamana kadar. Neydi aralarına giren bu yalnızlık. Kısa bir muhakeme yaptı kendisiyle ; hiç hata yoktu.
-----------Gece gongu geldi saatten. Artık ümitler kesilmişti dost gelmeyecekti. Tam o anda yardım gibi bir uluma sesi geldi kasabanın girişinden. Herkes koştu bu dost’tu. Yaralanmış diye düşündüler. Hayır yaralı değildi. Peki neydi bu ses? Döndü dolandı. Peşinden götürdü herkesi.küçük bir çocuk vardı yerde. Ayağı kırılmış ve ağzı burnu kan içindeydi….
-------------Meğerse karşı komşunun küçük oğlu ormana girmiş. Onu kurtaramayınca da başında beklemiş. Onu kurtlardan korumuş ve sabah olunca da sürükleyerek getirmiş. Şevval bir kez daha gururla dosta sarılmış ve her gece mutlu yaşamışlar…


Zuhal yıldız