Kaç gündür uykusuzum bu şehirde bilmem artık, tat vermiyor bu şehir bana her yer bir olmuş artık bana, zaman geçmek bilmiyor daraltıyor bu şehir artık nefes aldırmıyor. Tek zevkim bira şişelerinde sahilde olmak olmuş tek düzelik almış hayatımızı esir. Kurtulamıyorum bundan bana bir şey lazım adı malum artık aşk lazım beni hayata döndürecek tekrar güldürecek biri.
Adı Zehra olsun ellerinde kına çamaşır yıkamaktan gelsin ırmaktan göreyim onu gel benimle kaçalım diyeyim atımın arkasına binerken çamaşırlar saçılsın yerlere sarılınca belime dünyalar benim olsun
Başında al yazması yangında beni olsun Zehra nın gözleri kömür karası saçları gece kadar karanlık olsun.
Gülüşünde acı değil aşk belli olsun parmakları ince uzun olsun yüzü ay gibi parlak yanakları al olsun gözlerinde sürme burnunda hızması olsun.
Bunlar hayal gibi geliyor bana oysaki daha düne kadar köylü bir kızla evlenmem diye babamın yüzüne bağıran bendim şimdi neler düşünüyorum oysa annem ağlatmıştım oysaki bende bir köy kızıyım oğlum demişti bana benden utanıyor musun demişti. İnsan annesinden utanır mı? Çok kırmıştım annemi hemen gidip ellerini öpüp özür dileye cem nasıl yaptım ben bunu nasıl kıydım anneme ben neler yapıyorum böyle ne biçim bir insanım artık.
Utanıyorum artık kendimden ben artık ruhumu değil ruhum beni yönlendiriyor şeytana kardeş mi? oldum ben nedir bu çevreme sevdiklerime verdiğim zarar neden böyle oldum bu şehir beni yutmaya mı? Başladı artık ben beni yönetemiyorum.
Oysa ne düşlerim vardı benim, okuyacak büyük adam olacaktım. Sevdiğim kızla el ele sahillerde yürüyecektim, bir evimiz olacaktı bahçeli girişinde küçük bir kapısı olacaktı sarmaşıklarla dolalı. Bahçesinde güler, söğüt ağaçları olacaktı bahçenin bir kenarında asma altında çardağımız olacaktı, işten yorgun argın gelince oturacaktık sevdiğim çay yapacaktı bir birimizin gözlerine bakarken yudumlayacaktık, bana canım dedikçe ona sevgilim diyecektim. Ölene kadar ayrılmayacaktık.
Bide şu halime bak bir berduştan ne farkım var, beni kim sever ki bu halimle, kim canım der ki.
Artık ölüm temizler beni gidiyorum bu şehirden zaten sen yoksan ne yapayım ben bu şehri yansın artık tüm tepelerde meşaleler gidiyorum bu akşam kurtuluyorsun ey şehir bak ne yaptın artık bana, leşi mide kabul etmez bu deniz kusar bir gün. Çağırın gelsin şu dört kolluyu götürdün buradan bu leşi sahipsizler mezarına gömsünler, üstüne de kalbi bu şehirde kaldı yazsınlar.
Sedat ALICI