- 1283 Okunma
- 4 Yorum
- 0 Beğeni
OYUN BİTTİ
VE OYUN BİTTİ...perdeler indi...ışıklar, efektler yok artık...yok artık alkışlayan...Oysaki daha biraz önce göz yaşları vardı<<bravo>>sesleri vardı...gülümsemeler vardı...
İki kişi oynuyordu...oyunun adı yoktu...sadece oyuncuları vardı...ve konu hepimizin konusuydu...ama iki kişi oynuyordu...imkansız bir aşkın, imkansız oyuncuları, imkansızlığın içinde yaşadıkları mutluluğu canlandırıyordu...oyun bir perdelikti, ve tekrarı yoktu biliyorlardı...
Oyunda çok fazla söz yoktu, olamazdı da...mimikler vardı söz yerine, gözler vardı yansıtan...içtenlik, samiyetlik, doğallık vardı...ışıklar hep iki kişinin yüzündeydi...kadın amatör oyuncuydu ve biraz da sakar, en çok gülüşmeler o anda geliyordu seyirciden...erkek güçlü bir karekteri oynuyordu ama oda amatördü yada öyle görünüyordu, kadın incinmesin diye...
Dekor, sadeydi...bir sehpa üzerinde iki çay bardağı vardı...öyle koltuk falanda yoktu hatta tabure bile...öylece ayakta sergilediler, çaylarını bile içemediler...
Dediğim gibi bir perdelik oyunun iki acele oyuncusu...bu telaş yakışmıştı onlara ve o alkışlarda bu telaşaydı zaten...<<geldim, gördüm, bildim,gittim...>>diye yorumlar vardı seyircilerde...
Oyucular ise daha fazlasını vermişlerdi...ancak anlaşılamadı yada seyircilerinde zamanı yoktu anlamaya....
Şimdi boş bir salon...ışıklar sönük...sahne ve kadın yapayalnız, oyunu tekrarlıyor gözlerinde ve tek bir cümle kulaklarında çınlıyor<<adı ayrılık olmasın>>oyunun devamını oynuyor tek başına...
elleri karanlıkta boşluğa uzanıyor, tutamayacağını bile bile ...zaten oyundu biliyordu...
Kendi oyununun, oyuncusu değildi şimdi izleyicisiydi...izlemek ve o iki kişiyi özlemek daha zor bir oyundu...ve kadın inemiyordu sahneden...
ve...oyun bitmişti gerçekten...
* tek başıma yaşadığım bir anımdan kesit...
Ayşe Yayman
16.09.2005