- 947 Okunma
- 1 Yorum
- 0 Beğeni
hangi dağın arkasındasın bebeğim-1
yüreği acı dolu memet’in, bir sıkıntısı var.ama kimselere söyleyemiyor memet.beyninde sanki bir uğultu var.duvarlar sanki memet’in üstüne geliyor.hem paylaşmak istiyor sıkıntısını herkesle, hemde içinden kimselere demek gelmiyor.ikilem içinde memet.anasının koca çınarım dediği,uzun boylu,yakışıklı delikanlı,girdabın,çukurun içinde adeta...
odanın içinde doktorun sesi yankılanıyor.
’-bu koşullar altında arkadaşım,çocuğunuz olmaz,fazla dolaşıp paranı boşuna harcama.’
memet’in beyninde uğultu bitmiyor.
’bu koşullar altında çocuğun olmaz.’
olmaz,olmaz olmaz...
’’-Niçin ben diye hayıflanaıyor Memet,niçin ben?’’
’’-Herkesten daha mı kötüyüm,daha mı adiyim,daha mı şerefsizim?’’
’’-Allah’ım yardım et bana’’ diye haykırıryor.isyan ediyor, Memet.
Memet, kötü biri değil,yüreği insan sevgisiyle dolu.karıncayı incitmeyen cinsten, anlam veremiyor yaşadıklarına.Sırf kafa dinlemek için radyoyu açıyor.Müzik dinlemek istiyor.
Radyo da Ahmet Kaya söylüyor:
’-Anne hiç baba olamayacağım, örneğin...’
Koşar adım radyonun yanına gidiyor.Hemen kapatıyor radyoyu.
Sanki gıcık verir gibi,herkes adeta Memetin üstüne geliyor.
’-On yıl oldu hala tık yok Memet ne iş?’
’Lan yoksa sende bişey yok da, biz mi bilmiyoruz.’
’Lan olum körler bile iki yılda veriyor bebeyi karının eline,yolumu bulamıyorsun yoksa?’
Bu insanlar kör cahil,hatta zır cahil diye düşünüyor Memet.
’-Allah’ım bu ne büyük ızdırap,bu ne büyük acı.’diyor, Memet kendi kendine.
’-Yarı bacağım etmez adamların yanı-yöresi çocuk dolu.’
Kadıncagız da çok üzülüyor.Adı gibi,inci adeta..Kocası üzülmesin diye suçu üzerine alıyor.
’-Benden olmuyor çocuğumuz.Kocam sağlam..’
Memedin sorunu büyük Memed’in derdi büyük...allah Memed’e sabır versin...
YORUMLAR
nasıl acı bir sesleniştir bu?kimin neyle imtihan edileceğini Allah'tan başka kim biliyor.düşeni hor görmek,acıyla dalga geçmek varmı insnlıkta?üstelik aldıgımız nefesin bile garantisi yokken üyarın başımıza gelecekten haberimiz varmı?başkalarının mutluluklarını sahiplendiğimiz kadar acılarını sahiplenmeyi ögrenemedik bir türlü yazık ki...