SİMİTÇİ MÜMİN(Yaşanılmış Bir Öykü)

• 28 Ekim 2007 Pazar 00:00:00

-SİMİT VAR SİMİT
Onun bu kısık,yaşlı sesini tam yirmi yıl boyunca,kar demeden,
kış demeden hergün duymuştum.İşe giderken,mutlaka onun ya-
nına uğrar,sabah kahvaltısını yapmış olsam dahi,mutlaka bir si-
mit alır,onunla en az beş dakika muhabbet ederdim.
SİMİTÇİ MÜMİN,başındaki kasket şapkası,elinden hiç düşür-
mediği sigarası ile ilginç bir kişilikti.Sigorta emeklisi olmasına
rağmen,emekli maaşı yetersiz kaldığından,çoluk çocuğuna ba-
kabilmek için,mecburiyetten simitçilik yapıyordu.Benden on yaş
daha yaşlı olmasına rağmen,bana hep ŞAHİN AĞBİ diye hitap
ediyordu.Öylesine sıcak ve temiz bir kalbi vardıki,bana aile sırla-
rını,sorunlarını dahi anlatmakta sakınca görmüyordu.
’ ŞAHİN AĞBİ,
BU ÇOCUKLAR BENİ ÖLDÜRECEKLER.KİMİSİ ÇALIŞMI-
YOR,KİMİSİ OKUMUYOR.BÜYÜK OĞLANI EVLENDİRDİM.20
MİLYAR MASRAF ETTİM,EVİMİ SATTIM,ONA HARCADIM,BİR
AY GELİNLE GEÇİNEMEDİ.GELİN KAÇIP GİTTİ.GELİNİM ME-
LEK GİBİ BİRİSİYDİ,BENİM EŞŞEK OĞLUM KIYMETİNİ BİLE-
MEDİ,KIZCAĞIZI BİR AYDA CANINDAN BEZDİRDİ.KÜÇÜK OĞ-
LAN İSE HAYLAZ VE TEMBELİN BİRİSİ.BENDEN BİLE UTAN-
MIYOR.15 YAŞINDA TAM BEŞ İŞ DEĞİŞTİRDİ.OKUMADIĞI Gİ-
Bİ,İŞTE BEĞENMİYOR,ÇALIŞMIYOR.AYFER BENİM KIZ,BİR
AKILSIZLIK,CAHİLLİK YAPTI,BENİ DİNLEMEDİ,İŞİ OLMAYAN
BİRİNE KAÇTI.BAŞKASI OLSA AFFETMEZDİ AMMA BEN AF-
FETTİM.ATSAN ATILMIYOR,EVLAT İŞTE.ŞİMDİ BİRDE DAMA-
DA BAKIYORUM....’
Mümin ağbinin derdi çoktu.Anlattıkca hergün yeni birşeyler an-
latıyordu.Belliki bana anlattıkca,biraz açılıyordu.Birgün bana,
’ŞAHİN AĞBİ,
BİLİYORSUN BEN OĞLANI EVLENDİRMEK İÇİN EVİ SAT-
MIŞTIM.şİMDİ KENDİ EVİME,GEÇİCİ OLARAK KİRACI OLARAK
OTURUYORUM.EVİ SATTIĞIM ADAMA MAHCUP OLMAK İSTE-
MEM.BANA ÜÇ AYLIK SÜRE VERMİŞTİ.ŞİMDİ TAŞINMAM LA-
ZIM.TANIDIĞIN,BİLDİĞİN YERLERDE,DOSTLARINDA KİRALIK
EV VARMI? ’
Dedi.Aklıma,babamın daireleri geldi
’MÜMİN AĞBİ,
BABMIN DAİRLERİ VAR,ÇIKACAK KİRACISI VARSA SÖYLİ-
YEYİM SANA VERSİN é
Dedim.Mümin ağbi,hemen çabuk,çabuk
’HAY ALLAH SENDEN RAZI OLSUN ŞAHİN AĞBİ.BENİ ÇOK
BÜYÜK BİR DERTTEN KURTARMIŞ OLURSUN ’
Dedi...Hemen ogün,konuyu babama açtım.Babam,sen kefil olur-
san neden olmasın.Altımızdaki sobalı daireyi ona vereyim.TAHİR
ağbin kendi evine taşınacak,evi boşaltacak gibi dedi.
İşte böylelikle SİMİTÇİ MÜMİN,babamın,dolayısıylada bizim kira-
cımız olmuştu.Babam SİMİTÇİ MÜMİN den o denli memnun kalmıştı-
ki,hoşlanmıştıki,çalıştırdığı bakkal dükkanından ona bedavaya yiye-
cek,bayramlarda zekat,fitre bile vermeye başlamıştı.
SİMİTÇİ MÜMİN de,babamın iyiliklerinin altında kalmıyor,onun bü-
tün işlerini elinden geldiğince yapmaya çalışıyordu.
Bu dostluk,kiracı ev sahipliğinden öteye varan dostluk,yaklaşık
10 yıl kadar sürdü.
Derken birgün,SİMİTÇİ MÜMİN İ durakta göremedim.Belki önemli
işi çıkmıştırda bugün simit satmaya çıkmamıştır diye o günü geçiştir-
miştimki,ertesi gün yine SİMİTÇİ MÜMİN İ yerinde göremedim.Bu se-
fer endişelenmeye başladım.İş yerine varır varmaz hemen babamlara
telefon ettim.Telefona annem çıktı,
’ AHH OĞLUM AHH,MÜMİN AĞBİN ÇOK HASTA.ŞU ANDA HAS-
TAHANEDE YATIYOR.DOKTORLAR KANSER OLDUĞUNU SÖY-
LEMİŞLER.BİR AYA KALMAZ ÖLÜR DİYORLARMIŞ.DÜN BABANLA
BENDE YANINA GİTTİK.DURUMU HİÇTE İYİ DEĞİL.KENDİSİ KAN-
SER OLDUĞUNU BİLMİYOR.BİZE İYİLEŞİNCE KÖMÜRLERİNİZİ Yİ-
NE ÇIKARIRIM SİZ HİÇ MERAK ETMEYİN DİYOR.ADAM ERİMİŞ,
BİTMİŞ SANKİ.İSTERSEN İŞ ÇIKIŞINDA BİR YANINA GİT.HELALLİK
AL.HAKKINIZ,HUKUKUNUZ VAR...ADAMIN GÜNLERİ SAYILI...’
Annem anltırken ağlıyordu adeta...Belliki oda çok üzülüyordu.İş çıkışı-
nı bekliyemedim,iş yerinden hemen öğleden sonra izin alıp hastahane-
ye koştum.MÜMİN AĞBİ,kapıda beni görünce başladı ağlamaya.Yaşlı
adam,bir çocuk gibi hüngür,hüngür ağlıyordu.Ellerine sarıldım öpmek
istedim,vermedi.
’ŞAHİN AĞBİ ÇOK HASTAYIM ÇOK..AĞRILARIM DİNMEK BİLMİ-
YOR.İĞNE İLE BİRAZ RAHATLIYABİLİYORUM.ALLAH SENDEN RAZI OLSUN.ANNEN,BABANDANDA...SİZLER OLMASANIZ BİZLER NE
YAPARDIK.ÖLÜRSEM HAKKINI HELAL ET DOSTUM...’
Mümin ağbi ile ogün,yarım saate yakın dertleştik.O anlattı ben ağla-
dım,ben anlattım o ağladı.Hastahanede mümin ağbiye moral vermeye
çalıştım amma durum hiçte iç açıcı değildi.Zaten zayıf,sıska birisi olan
MÜMİN ağbi,bitmişti adeta..Yatağın içinde kaybolup gitmişti.Kemikle-
ri sayılacak hale gelmişti.Amma ona dua etmekten başka yapacak bir-
şeyde kalmamış gibiydi.
Bir,iki,üç derken tam 10 gün sonra SİMİTÇİ MÜMİN AĞBİ hakkın rah-
metine kavuştu.Tüm cenaze masraflarını babam karşıladı.Ailesine yük-
lice bir yardımdada bulundu.Şu anda ailesi hala bizim evde oturuyor.Ba-
bam kira parasıda almıyor,amma bu nereye kadar sürer bilmiyorum.
Dün işe giderken,otobüs durağında bir sele irkildim.
-SİMİT VAR SİMİT
Kalbim yerinden fırlayacakmış gibi oldu,sesin geldiği yöne baktım,
başka bir simitçi ekmek parası peşindeydi.MÜMİN AĞBİ NİN yerini
kapmıştı bile.Ölen öldüğüyle kalıyordu ve yaşam devam ediyordu.
Kendi kendime söylendim ve söz verdim.
’MÜMİN AĞBİ SANA SÖZ VERİYORUM,ARTIK BUNDAN SONRA
SİMİT YEMİYECEĞİM,SİMİDİN TADI KAÇTI.SİMİT YEMEYE PAYDOS’
Simitçi Mümin e kendi,kendime verdiğim sözü tutmaya çalışıyorum.
Aylar oldu ağzıma simit koymadım,almadım...
’SÖZÜMÜ TUTUYORUM,SİMİT ALMIYORUM MÜMİN AĞBİ.HABE-
RİN OLSUN,SENSİZ SİMİT YEMİYORUM ’

NOT: Gerçek yaşanılmış bir öyküdür.