Ne kadar kolay oldu...

• 30 Eylül 2007 Pazar 00:00:00

Ne kadar kolay oldu sevmeler, seviyor sanmalar... ’ Seni seviyorum’ deyip, sobelemeler, kaçmalar... Peşinden koşacak diye beklemeler. Ya da kıskançlığı sevdanın saflığına alet etmeler... Leyla’sına, Mecnun’una, Kerem’ine, Aslı’sına ihanet etmeler...

Tek bir yürekte sabahlamaktır aşk... Tek bir insana anlatmaktır, kahır yüklü kabusları. O olmazsa bir diğeri olur diyerek yürek odasında odalar açmak değil, yanında yedek bulundurmak hiç değil, mertçe sevda günlüğünün acı tatlı anılarına göğüs germektir aşk...

Her sabah aynı gözlere bakarak uyanmalı insan, bir tek ona sevgi çağlamalı ve bir tek onunla yaşamalı en büyük acılarını. Ben, sen değil ’biz’ olabilmeli. Artan bir tutkuyla bir tek onunla sevişmeli, onun teninde kaybetmeli kendini. Ertesi gün onunla sevişirken vücudunda başka izlerle, bir ihanetin kokusunu taşımadan...

Ne kadar kolay oldu sevmeler, evlenmek istemeler... Henüz bir haftalık tanınan insanla ömür geçirmeyi dilenmeler. Tek bir insanın yerine koyabilir kişi kendini. Onun gibi yaşabilir, onun gibi konuşabilir, nefes alabilir... Seviyorum dedikten sonra mertçe, namertlik lekesinden uzak durabilmeyi becerebilmelisin. Eğer seviyorsan; sahiplenmeli, savaşmalı, kazanmalı... ’O’ olabilmeli, onun gibi düşünüp, onu hak edebilmek için... Hastalandığında evhamlanmalı, mutlu olduğunda onunla bulutlara karışmalı. Kah bir dilim ekmeği bölüşmeli, kah bir yudum şarabı. Bir şöminenin en tutkulu kırmızısına atmalı bütün geçmiş yalanları. Sadık olmalı insan, sevdiğine sarılmalı... Vazgeçilmezi tayin etmeli ömürde sevdiğini, vazgeçemeyecek, yerine kimseleri koyamayacak kadar sevdalı olmalı.

Dün bütün gün düşündüm bunları sevdiğim... Bütün gün... Sevmek sevdiğine sahip çıkmaktır, seviyorum deyip kaçmak değil, yanındayım...

Elif SEZGİN