Ne garip şu insanoğlu,özlem duyduğu birşeyle kavuşunca ,geride bıraktıkları kıymetleniyor..Aynı terkettiğim şehir,o şehrin daracık sokakları ve her dışarı çıktığımda adım başı rastladığım tanıdık yüzler...,
Gitmeliyim demiştim,uzaklaşmlıyım bu yerden .Bana acı veren herşeyi geride bırakıp kendimi kaçırmalıydım.Başardım da yeni bir ev,yeni bir yaşam ama geç kalmışım[sevdiğimi söylemeye geç kaldığım gibi] tutunduğum dala sıkı sıkı sarılmak yerine rüzgara bırakmıştım.kararı....Dal orada kaldı ben bu yana savruldum...
İlk günlerin heyecanı,coşkusuyla üye olduğum derneklere gittim.-Ben geldim ,dedim caddeleri geniş,güneşi bol,denizi mavi mi mavi bu şehri gezdim,kitabımı elime aldım ,çay bahçelerine gittim ,evde misin diyen yok,neredesin diyen yok ..Kuş gibi hafifim,özgürüm..Anılar eski fotoğraflarda ,acılar sol cebimde.
Bugünlerde ise bir karşılaştırma başladı bende..Bir kibir,bir beğenmemezlik..Adı özlem biliyorum.Yalandan bu şehre kızıyorum...Yemek kültürlerinden tutun da konuşmalarına,umarsızlıklarına varana kadar herkese kızıyorum.Beni anlamıyorlar diye söyleniyorum.Oysa ki onlar beni tanımıyor ben de onları..Bir tedirginllik,bir ölçülü davranma gayreti sürüp gidiyor...Anladım kolay olmayacak ..Alışkanlıkların esiri olmamak gerekir biliyorum ama yerel t.v kanalını açtığımda ,haberlerdeki yerleri,insanları tanımıyorum ,olayların geçmişini bilmiyorum daha doğrusu etkilemiyor beni .dışında kaldığım için sinirleniyorum benim şehrimdeki haberleri dinlediğimde ya önceden bilirdim ya tanırdım üstelik yorum yapacak birileri olurdu yanımda.
Buraya ait değilim ben diyorum,bu şehir bana yabancı..diyorum.Dönsem mi..diyorum..Artık çok geç..biliyorum..