Bir zamanlar, butun duygularin uzerinde yasadigi bir
ada varmis. Mutluluk, uzuntu, Bilgi ve tum digerleri,
Ask dahil bu adada yasarlarmis.

Bir gun, adanin batmakta oldugu, duygulara haber verilmis. Bunun uzerine hepsi adayi terk etmek icin sandallarini hazirlamislar.Ask, adada en sona kalan duygu olmus cunku mumkun olan en son ana kadar beklemek istemis.Ada neredeyse battigi zaman, Ask yardim istemeye karar vermis. Zenginlik, cok buyuk bir teknenin icinde, gecmekteymis.Ask, "Zenginlik, beni de yanina alir misin?" diye sormus.Zenginlik, "Hayir, alamam.Teknemde cok fazla altin ve gumus var, senin icin yer yok." demis.Ask, cok guzel bir yelkenlinin icindeki Kibir’den yardim istemis. "Kibir, lutfen bana yardim et!", Kibir "Sana yardim edemem, Ask. Sirilsiklamsin ve yelkenlimi mahvedebilirsin." diye cevap vermis. uzuntu yakinlardaymis ve Ask yardim istemis: "uzuntu, seninle geleyim." uzuntu "Of, Ask, o kadar uzgunum ki, yalniz kalmaya ihtiyacim var." Mutluluk da Ask’ın yanindan gecmis; ama o kadar mutluymus ki Ask’in cagrisini duymamis. Ask, birden bir ses duymus. "Gel Ask! Seni yanima alacagim..."Bu Ask’tan daha genc birisiymis. Ask o kadar sansli ve mutlu hissetmis ki, onu yanina alanin kim oldugunu ogrenmeyi akil edememis. Yeni bir kara parcasina vardiklarinda, Ask’a yardim eden yoluna devam etmis. Ona ne kadar borclu oldugunu fark eden Ask, Bilgi’ye sormus: "Bana yardim eden kimdi?" Bilgi "O, Zaman’di" diye cevap vermis. "Zaman mi? Neden bana yardim etti ki?"
diye sormus Ask.
Bilgi gulumsemis:
"cunku sadece Zaman Ask’in ne kadar
buyuk oldugunu anlayabilir"

DILEK BOLPASHA