YOKLUĞUNDA ÜŞÜYORUM

• 5 Haziran 2007 Salı 00:00:00

Yorgunum, gözlerim kapanıyor uykudan. Yine sabahlanmış bir geceden çıktım tüm benliğimle. Bedenimden çok benliğim yorgun, ondan da öte yüreğim...

Çok kavga ettim aklımla, yüreğimle ve senle. Hani yanımda olsaydın da sayıp sayıştırsaydım sana. Öyle dolmuş ki yüreğim, sabaha erdi gece de bitmedi sözlerim. Ne kadar derin incinmişim meğer sana, farkına varmadım... Yoksa bu kadar uzamazdı gecemin karanlığı. Beni hayrete düşürdü dökülen sözler duymanı isterdim. Duysaydın ne düşünürdün, ne yapardın diye sorguladım da havada kaldı sorular.

Hep senin kuralların, senin anlama şeklinmi olacak, varmı böyle bir kural. Var da benmi bilmiyorum. Hep sen mi dikkat edilen olacaksın kırılmasın, yanlış anlamasın diye. Benim duygularım hassaslıklarım olamaz mı? Henüz bütün duygularımı aldırmadım, yitirmedim bilesin. Ben de insanım etten kemikten, bende de bir yürek var deli gibi seven, körkütük aşık...

Hiç önemi olmadımı bendekilerin bilmem, sorgularım da ara sıra toz konduramam sevdama. Görmemeyi tercih ederim, etsem üzüleceğimden. Gurursuzluğumdan değil sevdamın büyüklüğünden ses edemem. Kolay sevilmiyor bilirim. Kaldı ki ben çok daha zor severken, yüreğimde taşıyorum yere göge konduramıyorum seni. Sen bende benden daha fazlasın işte...

Ama kırılgan camdan bir kalbim var elimde değil. Belli etmesem de dışarıya, içte fırtınalar kopar. Aklım şaşar,yüreğim dağlanır bazen. Sevdanın acısı o kadar büyük olur ki şaşarım bendeki dayanma gücüne. Sevgimin gücü derim kendime , değilse dayanamam.

Aşkta bencillik olmaz derim, aşkın kendi bencil zaten. Bir de sen olsan ne çıkar ki. Bende olmaz da aşkı yaşarım yaşatanla beraber. Böyle değilmiş meğer, üzülürüm ama fayda etmez.bendemi yanlış der bakarım çevreye; tüm aşklar aşıklar bencil.acı vereceksin ki değeri olsun düşüncelerinde... Benim beceremediğim...

Üşüyorum sevdiğim,yokluğunda çok üşüyorum. Ellerim değil buz tutan, acıyan yüreğim. Biraz anlasaydın beni, sözlerimi benle sorgulasaydın kendince olmayan şimdi üşümezdim. Yokluğuna yanmaz varlığında mutlu olurdum. Ne elim ne de yüreğim buzlanmaz kırılıp dökülmezdi...Uzattığın eli çekmesen daha bir bağlanırdım hayata da yorgun sabahlanmış karanlıklarım olmazdı..
.
Şimdi mutlumusun bilmem oralarda. Ama duamdır sana mutlu olasın, huzurlu yaşayasın...

Ben mi...? Ben mutluyum merak etme yüreğimdeki sevdamla, yokluğun acı verse de...
MÜNEVVER ERDOĞMUŞ