ÇIĞLIK VE SONRASI

• 24 Mart 2007 Cumartesi 00:00:00

Sessiz başlamıştı gün.Normal seyrinde devam ediyordu hayat, eskisinden biraz anormal olarak.Beyazgül o gün bunalıyordu.Bir anda üst kattan kopan çığlıkla irkildi.Tarif edilmez duygularla oluşmuş bir telaş kapladı herkesi.Kimse bir şey düşünecek durumda değildi,fakat bir tahmin vardı akıllarda.Bir an aynı noktaya odaklandılar.Nefesler tutulmuştu adeta.Sonra bağrışlar yükseldi odanın her yerinden.Alışmışlardı aslında çığlıklara,ama o çığlığın sonunda beklediklerini düşünmek istemiyorlardı.Sonunda Beyazgül’ün babası balkona çıkıp bağırmaya başladı;"gidiyor yetişin".Beyazgül kapının kirişinde kilitlenmişti.Gözlerini kırpmadan aynı noktaya bakıyordu.Bir türlü gördüklerine anlam yükleyemiyordu .Bir ara yaşlı amcasına,merdivenlerden çıkması için yardım etmeye gitti.Yatağın hemen yanındaki sandaliyeye oturttu amcasını.Olağan üstü bir atmosfer oluşmuştu odanın içinde.O atmosfer insanları boğuyordu.
Yaşlı amcası baktı,yatağın üstündeki cansız bedene ve"çenesini bağlayın"dedi.Beyazgül’ün babası"ölmemiştir bir daha bakın"diyerek haykıyordu.Beyazgül hala anlayamamıştı olan biteni.Bir süreliğine odadan ayrıldı, uzun uzun bakındı etrafına.Sordu"öldü mü şimdi?" odaya geri döndüğünde düğüm çözülmüştü.Büyük bir acı...Yatak boş,odanın ortasında ise beyazlara sarılmış biri;anladı,ÖLMÜŞ.
ERTESİ GÜN...
Güneş doğmuştu,fakat ayrılığın soğuğu yüreklerde hissediliyordu.Beyazgül için şehir bomboştu;bir tek önündeki tabut ve o.Ancak etrafı insanlarla doluydu.Arada pencerelerde,köşelerde küçük insan kafalarına takılıyordu gözleri.Kalabalığın çok uzağında hüngür hüngür ağlayan bir genç gördü o an."hey gidi abim ne ağlarsın mevlam böyle eylemiş diye iç geçirdi"
Sonunda gidiş düdüğü çalmıştı.Tabut omuzlara alındı.Beyazgül sadece ağlıyordu.Dur,gitme diyemedi,diyemezdi biliyordu.Biliyordu ki gitme desede durduramayacaktı gideni.Beyazgül tabutun arkasından bakarken bir şeyi merak ediyordu;acaba giden dönüş bileti verilir miydi?... Sonra sustu hem de bir daha hiç konuşmamak üzere.Acının ardından izler kalmıştı bedeninde
YILLAR SONRA...
...
Beyazgül bilinmeze doğru ilerliyordusürekli,çaresiz ve kendinden geçmişçesine.Yalnız sesi acıyla kırılmış bir şarkıyı dinliyor ve düşünüyordu.Ogece öyle dalmıştı ki sabah olduğunu farkedememiti .Zaman akıp geçiyordu hızla ve Beyazgül’den tek bir cümle çıkıyordu gün doğduğunda;acaba ölüm gideni mi yoksa gidenin ardında kalanı mı bitirir?...İşte bunu ancak gidince anlayabilirdi.Çünkü gidenin halinden habersizdi...