ANNEYİ YAVRUSUNDAN AYIRMAK

• 22 Mart 2007 Perşembe 00:00:00

Kahvede babamla yaşamaya başladığım birinci yıldı.Annem,tıpkı beni gönderdiği gibi
benden iki yaş büyük olan 10 yaşındaki Mukaddes ablamı da babamın yanına gönderdi.
İyi kalpli Kurtköy’lüler,ablamın kahve köşesinde bizimle birlikte yatıp kalkmasına razı
olmadılar.Hamza Dayı ve eşi İsmet Teyze,evlerine aldılar.
Annem,daha sonra Pendik’te kirada oturduğumuz gecekondudan,komşumuz olan,TCDD
emeklisi İsmail Efendi ile evlenmiş.
Bizi annemin yeni kocası mı istemedi,yoksa annem kendilğinden mi böyle bir karar aldı,bilmiyorum.Ama bir süre sonra,belki de İsmet Teyze’nin girişimi ile,ya da yeni eşinin isteği ile olabilir,ablamı tekrar yanına aldı.
Tuzla Jeep fabrikasında,TSK için üretilen jeeplerin kontrol konvoyunda görevli,emekli
Albay Kemal Erkin,böyle gezilerin her birinde Kurtköy’de mutlaka mola verir,kahvemize gelir beni severdi.
Sanırım,İstanbul Beşiktaş’ta oturan ablası,şehit eşi Sabiha Hanım’a benden söz etmiş
olacak ki,babama birgün,
-Mustafa efendi,gel ver şu çocuğu da,kurtar.’Yazık oluyor bu kahve köşelerinde’de-
diğinde babam,
-Olmaz Kemal ağbi kıyamam,o benim arkadaşım,herşeyim dedi.
Seviyordu babam beni.Başından atmak,vermek istemiyordu.Arkadaş,yoldaş etmişti
kendine.Halbuki annem başından atmak için,beni ona göndermişti. Ona yük oluyordum
aslında. Beslemeye,çamaşırlarımı yıkamaya uğraşıyordu bu kahve köşesinde.Hem geceleri altına işeyen hasta bir çocuktum.Kaç defa koynuna işemiştim .Annemin koynuna işediğimi ise hiç hatırlamıyorum.Hatta,annemin koynunda yattığımı da hatırlamıyorum.
Yalnız bir gece,üzerine işediğimde,çok kızmıştı babam !..
-Annem mi tembihledi lan?dedi.Mahsüs mü yapıyorsun ?Çok korktum ama dövmedi yine de.
Çok kızdığında,çok ağır sözler söylerdi ama,asla dövmezdi babam.Bir iki defa,bir iki toka-
tını yedim o da daha fazlasını hakettiğim zamandı.
Her geldiğinde ısrarla beni ablasına evlatlık almak istedi,Kemal Amca.Babam da ısrarla,
olmaz dedi,defalarca.
Yine aynı konuyu konuşuyorlardı.
-Ablasını vereyim,deyiverdi babam.Anlattı nerde olduğunu,kaç yaşında,nasıl bir kız ol-
duğunu.Kemal Bey,
-Bir söyleyeyim ablama,dedi.
Kısa bir süre sonra,yine gelmişti.Babamla,uzun uzun konuştular.Daha sonra,beni yanlarına çağırıp,hazırladıkları planı öğrettiler.
Bir jeepe bindirip,Pendik’e ablamı almaya gönderdiler.
Kapıyı ablam açtı.Okula gitmek için hazırlanıyor,saçlarını tarıyordu.Bakımlı,tombul,güzel
olmuştu .Demek ki,üvey babası iyi bakıyordu.
-Babam çok hasta,ille de seni görmek istiyor,dedim.Yalandı ama öyle tembihlemişlerdi.
-Ne oluyor,diye yaşlı bir adam sesi geldi,içerden.Annem yanına gitti.
-Yalandır,numaradır,kızı alır vermez,demiş.Anlamış olayı yani.Ama annem,ne düşündü
bilmiyorum.Yoksa ablam mı ısrar etti,onu da hatırlayamıyorum.
Ablamı da alıp,beni getiren jeeple yola koyulduk.
-Çok mu hasta,ölecek mi babam,yatıyor mu,hastahanede mi diye sorular sorup,beni sı-
kıştırdı ablam,köye gidene kadar.
Kahveye geldiğimizde,sapasağlam görünce şaşırdı.Babam onu yanına oturtup,anlat-
maya başladı:
-Bak kızım,seni İstanbul’da zengin bir aileye evlatlık vereceğim,dediğinde ablamın bir
ağlaması vardı ki,Allah kimseyi böyle ağlatmasın !
Bu günahın içinde ben de vardım.Belki de o yalanı söyleyip,ablamı getirmesem,böy-
le birşey hiç olmayacaktı.Allah’ım,herhalde ,bu günahın bedelini asla ödeyemeyeceğim.
Bir anneyi yavrusundan,bir yavruyu annesinden ayırmak !Daha kötü ne olabilr ki ?
Babamın annemden aldığı bir intikam mı,annemin bana yaptığının bir karşılığı mı ?
Hayır,hayır olamaz.Böyle intikam olmaz....
Bağıra bağıra ağlıyordu ablam.Babam sakinleştirmeye çalışıyordu.
-İstanbul’da,apartmanda oturacaksın,büyük okullarda okuyacaksın. Hem istemesen yine alıp,annene geri veririm,söz.....
Nafile,susmadı ablacığım.Jeepe bindirilip,ağlaya ağlaya götürdüler.
Noterden kağıtlar yapıldı.Memnun kalmadığında geri alınacak,iyi bakılacak,okutulacak
diye,anlaşmalar imzalandı.
Allah’ım,bu benim hatırladığım ilk günahımdı.Affı telafisi de mümkün değil,biliyorum.
Çektiklerimde,bana verdiğin cezalarda,bu günahın payı büyük,biliyorum.Adaletinden
şüphem yok,hiç bir cezana isyanım yok.
Bekliyorum Allah’ım,bakalım daha neler haketmişim ?
Fikret TEZAL