CANIM

• 19 Mart 2007 Pazartesi 00:00:00

İki kişilik bir ailede evin tek çocuğu olarak; sigara alma görevinin neden anneme değil de bana ait olduğunu sorgulamayı ve bunun üzerine çareler aramayı o gün bıraktım..
O gün.. sokağa attığım her adımın yeni bir yolculuk anlamına geldiğini.. ve her yolculuğun beni başka. , bilmediğim diyarlara götürdüğünü anladığım o gün.. o güne dair kendimle ilgili hatırladığım tek şey ilk o gün hissetmeye başladığım ve o hissedişin bir türlü sonunu getiremediğim kırgınlık hissi. Neye ve kime karşı olduğunu aradan geçen bunca yıla ve yaşanan onca yolculuğa karşı bulabilmiş değilim..
---------------------o-----------------

doğalgazın evlerimize ulaşmak için mahallelerimize saldırılarının yeni başladığı ve mahallelerimizin teslim olmayı reddedip direndiği dönemlerdi.. biz ; mahallemiz ve evimizi ucuza ısıtacağını duyduğumuz ve merak ettiğimiz doğalgaz arasında taraf tutuyor bu savaşımı kimin kazanacağını merakla bekleyip bu savaş üzerine bahse giriyorduk.. yani kısaca çocuktuk..
yaşımız gereği liseye gidiyor olmamız bu sıfatı hiçbir şekilde elimizden alamıyordu.. çocuktuk ve bizi diğerlerinden ayıran parmaklıklarla çevrili sitelerde oturuyor , bu sitelerdeki diğerlerinin asla giremeyeceği parklarda oyunlar oynuyorduk..

işte o gün o parklara gitmekten vaz geçtim.. ve üzerimde iyi durduğunu düşündüğüm “çocuk” sıfatından. O gün büyüdüm..

sigara almaya giderken mırıldandığımı duyanlar olmadı. Ama o zamanın hit şarkılarından biri dilimin ucunda sesleniyordu..
sigara almak için gittiğim bakkalda , bakkala benden önce gelmiş olan yaşı benden daha küçük bir çocuk sigara alıyordu. Gözü kasanın önünde duran altın rengi folyo ile kaplanıp altın numarası yapan çikolatalarda elinde asla o altın numarası yapan çikolataları alması için artacak bir üstü olmayan sigara parasını tutuyor. Parayı uzatan elinin içinde bir sigara yanığı.. sigara yanığımı o yoksa?? Nasıl olur bebek bu daha.. benim farkımda değil.. bense o dakika itibariyle onun / sigara yanığının / Maltepe sigarasının ve bakkal amcanın farkındayım..
bakkal amca çocuğun maltepesini uzatıyor..
çocuk sigarayı alıp gitmeye davranıyor..
bakkal amca çocuğu geri çağırıyor.. çünkü bu defa parasının üstü var..
“paranın üstünü al canım”
altın numarası yapan çikolata umurunda değil artık çocuğun çünkü o daha değerli bir şeye sahip oldu.. 4-5 yıllık uzun hayatında , belki de ilk defa ..
tüm sahip olduklarımı düşünüyorum.. istediğim zaman altın numarası yapan çikolatalardan yiyebiliyor olmak kanıma dokunuyor. Üzerime yapıştırdığım çocuk sıfatı ağır geliyor omuzlarıma. Bugünden sonra taşıyamam ben bu yükü..

----------------o-----------
çocuk kapının önüne çıkıyor .. o dakika onun mırıldandığını kimse duymuyor.. (benim dışımda)
gözleri mutluluktan kısılmış.. yüzünde yüzüne büyük gelen ama büyük geldiği kadar da yakışan kocaman bir gülümsemeyle

- bana canım dedi.. bana canım dedi..