TÜRKİYEDE ÖĞRETMEN OLMAK /UNUTAMADIKLARIM

• 13 Mart 2007 Salı 00:00:00

ÖĞRETMEN OLMAK
Yıl 1986 aylardan Aralık Kars’ın kışı çoktan başlamış her yer beyaza bürünmüştü. "Bu yılda tayinim çıkmadı"diye hayıflanırken biraz sonra muhtarın gönderdiği bekçi eve geldi "muhtar seni çağırıyor devletten telefon varmış".dedi.O zamanlar evlerde telefon yok sadece muhtarlıkta var.Kalktım biraz heyecanlı biraz da tedirgin bir şekilde bekçiyle birlikte muhtar odasına gittim.Muhtar hal hatır sordu.Bu sırada telefon çaldı.Muhtar telefondaki kişiye "şu anda yanımda" dedi.benden söz edildiğini anladım.Muhtar telefonu bana uzattı al konuş dedi.Karşıdaki kişi "Adıyaman Milli Eğitim Müdürlüğünden arıyorum öğretmen olarak Gerger’e atandınız gelip göreve başlamalısınız" dedi.Daha önce Gerger ismini hiç duymamıştım.Gel gel diye anlamışım."Gel gel diyorsunuz da nereye geleyim"Gel gel demedim hocam Gerger dedim.Gerger Adıyaman’ın ilçesidir.Böylece Gerger diye bir ilçe olduğunu da öğrenmiş oldum.Göreve başlamak için 26 Aralık günü yola çıktım.Pülümür Dağı’nı geçerken tünellere çığ düştü.Dağın zirvesindeki Kara yolları Bakım evinde Üç gün mahsur kaldık.Daha sonra yol açıldı Adıyaman’a oradan da Gerger İlçesine gittim.02 Ocak 1987 tarihinde göreve başladım.Köyün yolları kardan kapalı aylarca da açılmayacaktı.İlçe Milli Eğitim Müdürü "hocam okulu açmak zorundasın" dedi.Yol bilmem iz bilmem şaştım kaldım.Yövmiyeyle bir rehber buldum.Yola çıktık yol üzerindeki bir köyde ve bir mezrada geceleyerek iki günde okula vardım ve okulu açtım.Kırsalda bir köyde Müdür yetkili Öğretmen çalışıyorum.Birleştirilmiş 5 sınıf bir arada eğitim yapmaya çabalıyorum .Bir yandan da doğaya karşı mücadele ediyorum.Mart ayında ilçeye maaş almaya gideceğim.Köylülerle birlikte 6 km.ötedeki (Tillo) yoluna yürüyeceğiz.Yaya olarak yola koyulduk.Ana yola vardığımızda yörenin tek ulaşım aracı olan cipci Memed’in cipinin gittiğini fark ettik. Ne ayapalım en yakın köye(Dallarca)yürüyelim dedik.Karlar erimeğe ve orman yer yer yeşillenmeğe başlamıştı.Bir ara gözüm karların üstündeki bir ize takıldı.Yanımdaki Cemal abi :
"Aha vallahi bu ayı izidir"dedi.Ben aniden korktum irkildim.İyice yaklaşıp baktım ve içimden:"İzi bu kadar büyükse ayının kendisi ne kadar büyüktür"diye çok meraklandım.O gün maaşı aldıktan sonra birkaç alışveriş yaptım.Akşama doğru Memed’in cipine bindik köye doğru yola çıktık.İşin ters tarafı o gün benimle ilçeye giden kişilerden köye dönen olmadı.Yani dönüş yolunda yalnızdım.Yol ayrımından sonra ormanın içinden yürümek korkusu beni sarmıştı.Kara kara düşünmeye başladım."Ya o ayı bana rastlarsa.Kurtlar beni parçalarsa”diye içimden geçirdim.Araba yol ayrımına gelmişti bile.Akşam karanlığı çökmüş,uzaktaki köylerin ışıkları görünüyordu.Gidecek hiçbir yerim yoktu.İlçeye geri dönmek de mümkün değildi.O arada şoförün sesini duydum:
-Haydi hocam (Melho) köyü yol ayrımına geldik.dedi.O an sanki içimden bir şeyler koptu.Çok korktuğumu fark eden yaşlı bir vatandaş:
-"Hocam çok korkma ormanın içinden yürürken arkana bir çalı bağla böylece vahşi hayvanlar sana yaklaşmaz ".diye tembihte bulundu.Kör naçar düştüm yola çaresiz.Sırtımda öğrencilerimin siparişleri bazı kişisel eşyalarım vardı.Yaklaşık 15-20 kg.yük.
Ormana geldiğimde hava tamamen kararmıştı.Önümü görmek için çantadan el fenerini çıkardım.Yaktım yürümeye başladım.Ağacın birinden bir dal kesip kemerime bağladım.Dalın hışırtısı ormanı kaplamıştı.Hayli yol yürüdükten sonra el fenerinin ışığı söndü.Fenerin arka kapağındaki yedek ampulü çıkarıp taktım yola devam ettim.Sonunda köyün ışıkları göründü.köpek sesleri çoğaldı.Hayli geç vakitte köye varmayı başarmıştım.O günü ömrümce unutamam.Hatırladıkça hala korkuyorum.O günkü deli cesaretimin sebebini gençliğime bağlıyorum.

Anılarımdan.ilkermuratçinitaş/1987 Gerger/Adıyaman