BİR KAVİM ÖLMÜŞTÜ

• 12 Mart 2007 Pazartesi 00:00:00

BİR KAVİM ÖLMÜŞTÜ

Biri ölmüştü. Öyle yazıyordu gazeteler. Manşetten verilmişti. Kafasından vurulmuştu ve tek kurşunla yere serilmişti. Soğuk bir Akdeniz gecesinde kim böyle bir şeyi düşünebilirdi. Bir insanı öldürmek. Hayır bu bir insanı öldürmek değildi. Bu tüm kavmi öldürmek için yapılan bir hareketti. Sadece başlangıç. Her aşkta bir ölüm gizliydi ama ölümler hiçbir zaman bir aşka filizlenmiyordu. Bu yüzden her cinayet aşk kavmini öldürmek için yapılan savaşın başlangıcıydı. Böyle ölümlerin olduğu gecelerin içimi ferahlatan bir yanı vardı. Böyle ölümlerin olduğu geceler hep soğuk olurdu. Ve ısınmak için şömineye biraz daha fazla sevgi atmak gerekirdi. Sonra nedeni bilinmez suskunluklar geliyordu belli aralıklarla. Bu sessizliklerin arasıda aklıma Orhan Veli geliyordu. O ölmeseydi hangi şiirleri yazardı. Bu şiirleri bulmaya çalışıyorum kafasından tek kurşun yemiş insanların cesetlerinde.

Bir kavim ölmüştü. Kafasından tek kurşun yemiş ve onca yüceliğine rağmen öylece yere serilmişti. Bunu kimse bilmiyordu. Bazı zamanlar bende. Artık gazeteler çıkmıyor. Ve ben manşetleri okumuyordum.

Bir kavim ölmüştü. Artık katilin yeni kurbanlar bulması gerekiyordu. Bu kurbanlarda ne tür ölüm yöntemleri kullanırdı. Hangi vakitler cinayetleri işlemeye başlardı kim bilir. Belki güneşin ilk ışığının dokunduğu teni bir bıçak darbesiyle. Beklide tüm göğün kızıla boyandığı bir akşam vaktinde kurbanını boğarak öldürürdü.

Bir aşk ölmüştü. Gazeteler ölmüştü. Tüm şehrin üstüne ölülerin kokusu sinmişti. Aşklar kanlı çığlıklarıyla yerde yatıyordu. Onlara ilk müdahaleyi kimse yapmıyordu. Bir aşkın kıskançlığı bir diğerinin sadakati kopmuştu. Bir aşk ölmüştü ve çıplaklığıyla yatıyordu yerde. Kanlar içindeydi.

Bir adam kafasından tek kurşunla vurularak ölmüştü. Bir kavim kalbinden kırılarak ölmüştü. Benim aşkım bir kavim için ölmüştü. Ben aşk için bir adamı kafasından tek kurşunla öldürmüştüm.
Turgut uçkan