MEMLEKETTEN MANZARALAR

• 24 Şubat 2007 Cumartesi 00:00:00

Ne garip bir dünyada yaşıyoruz değil mi?Nasıl diye aklınıza bir soru gelebilir.Açıklayayım da karar vermek size kalsın.Dünyayı daha doğrusu ülkemizi ele alalım.Bir tarafta yemek yiyemeyip aç yatmak zorunda kalan insanlar,diğre tarafatysa köpeğini ithal mamayla besleyen insanlar.Hak yemeyelim bir de ne fakir nede zengin olamayıp orta halliler var.Böyle olanlar daha kötü durumda ;çünkü ne zengin sınıfına girebiliyorlar ne de fakirliği kabul ediyorlar.Bocalayıp duruyorlar.Fark nerede diye sorabilirsiniz.Sizlere başımdan geçen birkaç örneği anlatayımda dinleyin.
Üniversite sınavına hazırlanıyorum.Kazanmak istiyom sadece;ama önümde hiç liderim yok.Hiçbir hazırlığım da yok.Öğretmen kazanmamız için çok çalışmamızı,çok test çözmemiz gerektiğin söylüyor.Annem üniversiteyi kazanan bir akrabamızdan bir tane kitap alıyor .Karşılığında elişi yapmak kaydıyla....Çok seviniyorum bitirmek için gece gündüz çalışıyom ve bitiriyom.Arkadaşlarla değiş tokuş yapıyom.Bu beni belli bir süre daha idare ediyor.Sonra kimse değiştirmiyor;çünkü bir tane kitabım var.Ben artık kitabımın her sayfasınıezberledim.Yenisin alsana diyen olabilir amayokluk işte.Komşumuzun kızı evlenecekti çeyizi için parayla dantela ördürecekti annem kabul etmiş.Beraber örmeğe başladık hiç durmadan çabucak ördük.Parasını hemen verdiler annem okuldan gelince annem paranın hepsini bana verdi.Formamı çıkarmadan kırtasiyeye koştum.Arkadaşımın tavsiye ettiği kitabı aldım.Benden daha mutlu olanı var mıydı acaba .Bayram arefesiydi.Bayram tatilinde kitabımı bitirecektim.Annem hiç iş yaptırmıyordu.Yeter ki benim kızım kazansın diyordu...Bayramın birinci günü ziyaretlere ayırdım vaktimi.Ziyaret sırasında zengin ama birde o kadar patavatsız kız da oradaydı.Bana herkesin içinde sana ailen yine mi bayramlık almamış dedi.Hani derler ya benim bittiğim an ...Diyemedim onlara bayramlık yerine kitap aldım diyemedim kimseye...Ağlayarak uzaklaştım oradan.Başkaları gibi dershaneye gidemedim,sadece iki kitabım vardı.Sorarım bu bana yapılmış haksızlık değil miydi.
Üniversiteyi kazandım.Yurda yerleştim.Geçici olarak beni bir odaya verdiler.Hepsi çok güzel kızlardı.Tanıştık.Ankaradan gelen bir kızın ailesinin fotağraflarına bakıyorduk.Babam anneme evlilik yıldönümünde pırlanta yüzük aldı.Bana dönerek senin baban ne alır diye sordu.Diyemedim onlara babam hatırlamaz bile üstelik hediye bize lüks sayılır diyeee.....
Babam para yatıracaktı ancak parayı denkleştiremediği için gönderememiş.Ben de gönderecek diye paramı bitirmiştim.Şimdi ne yapacaktım ben.Karnım açlıktan zil çalıyordu.Akşam yemeği için kantine gittim .Oda arkadaşlarımın olduğu masaya oturdum.Herkes iştahla yiyorlardı.Bana sen neden yemiyorsun diye sordular bense henüz acıkmadığımı söyledim.Halbuki çok açtım kurtlar gibi..Onlar yemeklerini bitirince kalktılar.Ne kadar da müsriftiler.Tabaklarını çoğu duruyordu.Etrafıma baktım.Çaktırmadan arkadaşımın dökülmek üzere bıraktığı tabağı önüme çektim.Korkarak yedim ve hemen kaktım.Siz hiç artık yemek yediniz mi?Başkasına ait...O zamanlardan kalan bir alışkanlığımı hala bırakamadım.Kilomu ona borçluyum.Çok ekmek alıp az yemek alırdım.Ucuz olsun karnım doysun diye..Şimdi soframda çok yemek var ama yinede ekmeksiz olmuyor..
Sadece akşam yemeği veriyorlar diye bir lise öğrencisine ders verdim.Öğrencimi ailesi onsekizinci yaş gününde Paris e gönderdiler..Annem yaş günümde hala çorap alırdı..
Son sınıftaydım.Okul nihayet bitecekti.Aileme artık yük olmucaktım.Aslında hocam üniversitede kalmamı istiyordu;ancak benim maddi olarak aileme yardım etmem gerekiyordu.Kabul edemedim içim ağlıyarak.Balo yapılacaktı.Herkes kendine gece elbisesi bakıyordu.Okulumun karşısında ki mağazada vitrinde harika bir elbise vardı.Kabarık kolları karpuz kollu gece mavisiydi.Arkadaşım hadi soralım fiyatını dediller.Mağaza sahibi bize bu size göre değil deyip denetmedi bana gercekten çok pahalıydı ma çok güzeldi.Rüyalarıma giriyordu elbise.Artık o elbiseden herkes Elif in elbisesi diye bahsediyordu.Kendi bütçeme uygun elbise arıyordum.Annem aradı mezuniyete gelmek istediklerini söylediler.Sevindim ama parayı nasıl halledeceklerdi.Elbise almaktan vazgeçtim.O parayla ailemi ağırlıyacaktım.Mağazanın önünden geçerken dona kaldım;çünkü benim elbisem yoktu.Sınıfa girdim kızın biri elbise vitrinde yok sen aldın zannettik dedi.Kızdım duymamazlığa geldim.Memleketteki arkadaşımın nişanlığını giydim baloda.Bence o bolonun en güzel kızı bendim.Oelbisyi sınıf arkadaşım inadına almıştı.Elbise çok güzeldi eme ona yakışmamıştı.Bir gün bende kabarık elbise giyecektim.
Okul bitti.Hemen çalışma hayatına atıldım.Evdeki hesap çarşıya uymuyordu.İşte bize çok az para veriyorlardı.Deneyimle maaş artar diyorlardı.Asgari ücretle çalıştım.Şu an çoğu insan bilmez asgari ücretin ne kadar olduğunu..Kadroluların olduğu bir odadaydım.Kızın biri bir çantaya tamtamına 132 milyon vermiş.Anlatırken biliyom pahalı ama çok beğendim dayanamadım aldım diyordu.Sesli olarak demişim ki kendikendime biz o para için tamtamına 30 gün çalışıyoz diye.Çantayı birkaçkez kullandıktan sonra belkide sıkılıp kullanmıcaktı.Hak mıydı bu sorarım size;
Bunları okuyunca beni mutsuz zannetmeyin.Şu an kadroluyum,evliyim,evimde çeşit çeşit yemek pişer.Ailem benim için kutsal.Geçmişe bakarak üzülmüyom aksine nerede geldiğimi unutmuyom.Başkaların yardım ediyom.Özellikle üniversite öğrencisine.Biliyorum ki ben bugün birisine iyilik edersem yarın iyilik yaptığımda zamanı geldiğinde başkasına yardım edecek ve zincir devam edecek.Paylaşmaktır bu..Sınıfların uçurumunu azaltmaktır bu.Alışveriş ederken lütfen bunları düşünün.Ziyan etmediğiniz bir ekmek parçası bile bir adımdır.Hepimiz birbirimize muhtacız.. Nice güzel ,sağlıklı,yardımlı günlerimize....