Çocukça ben..

• 15 Şubat 2007 Perşembe 00:00:00

Bütün sahili kaplamıştı
Onun yalnızlığı
Sessiz ve ürkek tavırları
Uzak tutuyordu onu herkesten
En sevdiği dostu o yunustu
O da arada bir gelip ziyaret ediyordu
Ona sarılınca unutuyordu her şeyi
Bi gün diyordu seninle gelicem
Beni götür denizin en uçsuz bucaksız yerlerine
Yunusta sanki anlıyordu dediklerini
Sesler çıkararak kuyruğunu suya çarpıyordu
Seviniyordu o da besbelli
Dostu artık hep yanında olacaktı
Kim bilir beklide öyle düşünüyordu.
Onu görmesi için o yolları kat etmeyecekti
En kötüsü dostunu bir daha görememe korkusuydu
Asla o da olmayacaktı
Sonra ayrıldılar
O da evine gitti sessizce
Hazırlığını yaptı artık tamam dı
O bu dünyaya ait değildi sanki
Ya da kendini öyle sanıyordu
Bizim ufaklık.
Saatler geçmiyordu
Gitme zamanı niye gelmiyordu?
Uyuyamadı sabaha kadar
Sabah güneşin doğuşunu
Deniz kenarında izledi bizim ufaklık
Arkadaşı uzaktan belirdi
Artık gitme zamanı gelmişti
Herkesle vedalaştı nede olsa gelmeyecekti artık buralara
Arkadaşı yunusla beraber yüzmeye başladı
Ama koskoca bir gerçeği unutmuştu
O bir yunus değildi ki yada balık
O çocuktu sadece
Denizde nefes almadan en fazla birkaç dakika durabilirdi ki
Neyse biraz yüzdü, yüzdü
Yüzecek gücü kalmadı
Bir süre sonra
Batmaya başladı çırpındı, çırpındı ve çırpındı
Artık nefes alamıyordu
O uğruna her şeylerini bırakıp gittiği arkadaşı
Onun boğulmasını izledi
Öyle ya ona güvenmişti
Oda biliyordu bişey yapamayacağını
Çok sevdiği arkadaşına yardım edememişti
Daha sonra denizin derinliklerinde bırakıp ayrıldı
Yüzemeyeceğini bilmesi gerekirdi dedi.
O balık Değil insandı çünkü
Bi süre yanında durdu sonra dostunun yanından ayrıldı usulca yunus.
Ne olduğumuzu asla unutmayalım.
Sevgiyle kalın..