...KÜÇÜK...

‘bırakıyorsan birini
geri dönme
bırak aklında
ardından ağlayanlar kalsın’




Acının doruk noktası bir eli bıraktığın andır
Çünkü bilirsin
Bıraktığın elin aynı olmayacağını yıllar sonra

Gider o masumiyet
O herşeye merakla bakan kocaman gözler
O temiz aşk

Ve ellerin,
Küçük ama konuşan, sözlerin gibi
Az ama çok her zaman ,değil mi?

Gidiyorum küçük, ardımda gözlerin
Hayır ağlama
Büyüdün sen artık hatırlasana?
Sen değil miydin artık herşeyin sahte olduğunu anlayan?
Ve aylar öncesi çocukluğunu geri isteyen,
Herşeye inanabildiğin için?
Sen değil miydin kocaman gülebilen herşeye?
Artık kocamanların yalan olduğunu anlamadın mı küçük?
Kocaman işte ellerim, yalan, bırak

Ama bunlar yalan değil gidiyorum
İlkim ama son olamam

Sen, unutacaksın beni
Ve ben
Seni hayal edip başkalarının ellerini öpeceğim
Belki hatırlayacağım o zaman
Göller gibi durgun derinliğini
Ve muzip gülüşlerin olacak nilüferler
Sonra
Aslında hiç keşfedemediğim
Mağaralar olduğunu göreceğim o gölde
Her yıl biraz daha büyüyen
Senin de hep dediğin gibi
‘kız değilim anlayamam’ bazı şeyleri

Ama o eller...

Kim bilebilirdi ki
Hiç bırakmamak üzere tutulup
Birgün oyundan atılan çocuklar gibi
Küskünce ceplere doldurulacağı...

Hayır küçük geri dönmeyeceğim
Sen tüm hayatını riske atacak kadar cesursun ama
Ben bunun pişmanlığa dönüşeceğini bilecek kadar büyüğüm

Yapma bak gözlerim doluyor,
Ben ağlamayı bilmem küçük..


GİZEM KÜÇÜK