Onunla bir sonbahar gecesinde karşılaştık.
Serindi hava ama bedeni üşüten değil nefesi üşüten bir serinlikti bu.
Biran yanımdan hızla geçti,
geçerken kokusunu ve nefesini hissettim içimde.
O anda tanımıştım onu,yıllarca beklediğim bu olmalıydı.
Ama fark etmemişti beni!
Ne yapıp edip onu durdurmalı,önüne geçmeliydim.
Ben hep seni bekledim demeliydim.
Koştum arkasından…Koştum,koştum,koştum…
Ama yetişemedim,ben koştukça uzaklaştı,hızlandı.
Önce ellerimden sonra gözümün görebildiği heryerden kayıp gitti.
Yoruldum en sonunda. O acıyla diz çöktüm bulunduğum yere.
Nerdeydim bunu bile bilmiyordum ya, tanıdık hiç bir şey yoktu civarda…
Korkudan mıdır,
hayatta istediğim tek şeyi kaybetmiş olmaktan mıdır bilmiyorum
ağlamaya başladım.Ağladım!
Hem de günlerce haftalarca belki de aylarca…
Gözümü açıp etrafıma baktım sonra tekrar ağladım.
Ta ki hemen yanıbaşımdaki sesi duyuncaya kadar.
Hafif bir fısıltıydı önceleri…Ne dediği belli olmuyordu.
Ama yumuşaktı,sakinleştiriyordu.
Sonra ses yavaş yavaş güç kazanmaya başladı.
Ne dediği,ne anlatmak istediği kelimelere dizildi…
Sonunda kaldırdım başımı,tepki vermek istedim.
Ve onu gördüm,insanları;
Etrafıma toplanan,bana bakan-sevgiyle bakan ve elini uzatan insanları.
O sonbahar akşa-mına dek
ve ondan sonra yanımda olacak olanları..
Benimle beraber üzülmüşler benimle beraber sevinmişler
ve hatta o kahrolası gölgenin peşinden benimle beraber koşmuşlardı
beni yanlız bırakmamak adına…
Ama duymamış,görmemiş anlamamıştım onları.
O anda kendimi dinliyordum ya,isyanıma kulak veriyor,
üzüntümün tadını çıkarıyordum.
Önemsememiştim onları,beklememiştim.
Sadece oydu, o gölge tek istediğim…
Peki ya şimdi?
Duyuyorum,hissediyorum,yaşıyorum…
Görüyorum verilen değeri de,verdiğim değeri de..
Ne istediğimi belki hala bilmiyorum
ama ne gördüğüme,yanımda olanlara sahip çıkıyorum…
Ya gölge?
Belki uzun bir süre daha bekleyeceğim onu,
geri gelmesini ve bana tekrar çarpmasını.
Ama bir farkla,artık nasıl bir şey olduğunu bilerek
Ne de olsa artık bir geçmişimiz var,aşkla