Adı Irak olunca, gerçekten gözden de gönülden de duyarlılıktan da ırak oluyormuş.Acının adaleti çölün uykuya çağırdığı halkın üstüne nasıl da düşüverdi.

Irak yüreğimize en uzak organımız kadar uzaktır ancak.Acı kanatıp tırnakladıkça Mezopotamyanin rahmini doğurttukları çocukta elbette acı kusacaktır Şatt’ül Arap’a
Çölün madeni sıvılarını deşerek buharlaştırdıkları yuvalarına;bir o kadar kan, bir okadar gözyaşı, bir o kadar ağıt gömüyorlar.
Musul’dan Basra’ya savaş tanrıları çığlıklar atarak kutsal ahitlerini tamamlıyorlar.
Yeni dünya yoksul , badem gözlü,aykırı düşlü acı gülüşlü çocukların oyuncaklarından çalıp dünyayı yuvarlaklaştıkça yuvarlaklaşıyor, kendilerine yeni uydular kuruyorlar.Büyük demir paletleriyle geçmişi de, geleceği de parçalıyorlar.

Yok yok, acı çok, neden yok, kan, kan, yanıyor her yan, kırlangıçlar çığlık çığlık konmaz yere, ölüler aç, kaç insanoğlu kaç.Sızlar Sultan Hamid’in tabutu, sızlar Genç Osman’ın yari, sızlar Kerkük türkülerinin diyarı.
Kerbela bu kadar acıtmamıştı Ali’yi, güllerin pembesini kiç bu kadar kızartmamıştı kan, hiç bu kadar orta yerinden kırılmamıştı mizan,

Ey dünyanının acılar doğuran küskün rahmi, ey Ali’den haince dökülen kan, ey Genç Osman’ın Bağdat’ta düştüğü yan, şarkın sevgili sultanı Selahatdin han..!

ACIYA ACI SÜRME ARTIK..!
Kalk , artık kalk düştüğün yerden doğrul ve KALK.