Kanatlı Şiirler

• 14 Ekim 2006 Cumartesi 00:00:00

Fundagül adında bir arkadaşım vardı. İlkokulda beraber okuduk. Aynı zamanda aynı mahallede oturuyorduk. Ailece ahbaplığımız vardı. Daima güleryüzlü, arkadaş canlısı, dünya tatlısı bir kızcağızdı. Yüzünden gülücükler eksik olmazdı.

Fundagül’ün bir hastalığı vardı. Saraya benzeyen bir hastalıktı bu. Arada sırada göz bebekleri yukarıya doğru kayıyor, bilinci beş on saniye kapanıyordu. Bu durumda arkadaşları kendi parmaklarını Fundagül’ün gözlerine tutuyorlar kendisine gelmesini sağlıyorlardı. Sınıftaki arkadaşların bazıları bu duruma gülüyor, bazıları da Fundagül’ün taklidini yapıyorlardı. Fundagül yine de moralini bozmuyor bu arkadaşlara gülerek bakıyordu. Annesi, babası da bu hastalığından dolayı Fundagül’ü yalnız sokağa bırakmıyor, yanında daima kız kardeşinin bulunmasına dikkat ediyorlardı.

Fundagül liseyi bitirdi fakat üniversiteyi kazanamadı. Birkaç yıl sonra da evlendi. Bir oğlu oldu. Fundagül ve eşi doktor doktor gezdiler fakat bu hastalığa bir çare bulamadılar.