Sabah Akşam ve Gece

• 13 Ağustos 2006 Pazar 00:00:00

En sonunda bu da bitti. Çok uzamıştı zaten. Özlemiştim odamın penceresinden günün doğan ilk ışıklarını izlemeyi. Suratıma vuran ışık huzmesi, yeni doğan bir günün başlangıcının habercisiydi. O sarı renk odanın her tarafını öyle bir boyuyordu ki, usta bir ressamının fırçasından çıkan sıcaklığı şimdi içimde hissediyordum. Hatta bu resmin bir parçası olmuştum artık.

En sonunda bu da bitti. Çok uzamıştı zaten. Özlemiştim odamın penceresinden günün batışını izlemeyi. Gözlerimi alamadığım ışık huzmesi tadına doyulmaz bir görsellik sergiliyordu. Her taraf kırmızı, deniz bile. O kırmızı renk odanın her tarafını öyle bir boyuyordu ki , usta bir ressamın fırçasından çıkan kırmızının şehvetini yaşıyordum içimde. Hatta bu resmin bir parçası olmuştum gözlerim bende değildi artık ufuk çizgisinin kırmızılığında kaybolmuştu; denize batmak üzere miydi yoksa göğe değmek üzere mi bunu anlamak o kadar zor ki.

En sonunda bu da bitti. Çok uzamıştı zaten. Özlemiştim akşamların beni içine çeken karanlığını. Öyle bir karanlıktı ki o kulağımda anlam veremediğim seslerin çınladığı, gölgelerin peşime takıldığı bir karanlık. Bu karanlıkta gölgelerin nefesini ensemde hissederim sanki bir el arkamdan sırtıma değecek ve beni bu dünyadan götürecek gibi. Karanlık çevremi öyle bir sarıyordu ki, usta bir ressamın tuale ilk vurduğu fırça darbesi gibi sert ama etkin bir darbe, sert ama keskin bir darbe, sert ama tualin arkasına geçmeyecek kadar hassas bir darbe tıpkı kendi gölgemin arkasına sığınamayacağım gibi. Karanlıktan korkuyorsun ama bedenini aşıp da kendi gölgenin arkasına sığınamıyorsun; aksine bile bile üzerine gidiyorsun karanlığı yırtarcasına, korkunu saklarcasına, çünkü korkmanın en iyi yolu üzerine gitmektir, nefesinin kesilmesi, sesinin sen ne yaparsan yap duyulmamasıdır. Korkunun en güzel yolu karanlıkta kaybolmaktır.

En sonunda bu da bitti. Çok uzamıştı zaten. Sabah, akşam ve gece… Üçünü de atlattım. Artık beni rahat bırakacaklar çünkü yaşamaya devam ediyorum. Yaşam beni bu zamanların dışında uyutmaya devam edecek. Farkına vardırmayacak birçok güzelliğin, hatta yanı başımda duranların bile. Hayat gerçekten acımasız; çünkü renkleri hep o seçiyor…