Uzun zamandır gündemde; okullarda neler oluyor,
çocuklarımız nereye gidiyor.Gençler kötü,
bu nesil adam olmaz lafları...
Toplumsal olgularda,her zaman olduğu gibi,suçu
kişilerde değilde,kişileri yaptıklarına iten sebeplerde
aramak gerek diyorum;adet olduğu üzere...
Hele de kişiler onbeş yaşında çocuk ruhuna sahip olması
gerekirken,yetişkinmiş gibi yaşatılanlarsa!...
On beş yaş belki altmış-yetmiş yıl önce olgunluğu
simgelerdi(!) ama yaşadığımız çağda,on beş
çocukça bir masumiyetin simgesi olmalı,bence.
Somut bir masumiyetten bahsetmiyorum,düşüncedeki
duruluktan bahsediyorum.
Nasıl bir toplum çocuklarına,birbirlerine tecavüz etmeyi ya
da bunu kullanarak tuzaklar kurmayı öğretir?
Çoğunu duyar gibiyim;"televizyon çocuğu bunlar"...
Hatırlatırım,ben çocukken de televizyon vardı ve ben
daha onlu yaşlardaydım "yalan rüzgarı" denen dizi
ekranlardaydı.Dallasın mazisi daha da eski....
Konudan uzaklaşmayalım.
Bir çocuk hamile kalıyor,bundan dolayı bir diğer çocuğu
suçluyor.Onu hapse gönderiyor,beş ay kaybediliyor,sonra
iki çocuk evleniyorlar.İki çocuk ve bir bebek...
İki çocuk kavga ediyor.Biri elinde silah, hapishane
koğuşlarında tükenen bir can;diğeri toprak altında çürüyen
bir ölü.İki tane pırıl pırıl beyin....
Olaylar,sonuca gidiş,önemli değil bence.Ortada kaybedilmiş
onlarca birey var.
Evet gerçekten de çocuklarımıza temiz bir dünya bırakalım
çabası yok hiçbirimizde.Maddi ya da manevi anlamda her
alanı her duyguyu her düşünceyi kirletmeye başladık.
Keşke karnını doyurabilecek kadar değil de;
eğitebilecek kadar çocuk yapmaya bilinçlensek.(hoş
karnını doyurabildiğimiz de söylenemez ya)
Keşke çocuklarımıza yetişkin birer birey olmayı öğretebilecek
kadar "yetişkin birer birey" olabilsek.
O zaman ellerinde bıçaklarla,karınlarında bebeklerle
adliye koridorlarında,ruhlarını öldürmezdik çocuklarımızın...
Keşke anne-baba olmayı sadece istemenin yetmediğini,
yeterliliğin de en az sevgi kadar önemli olduğunu kavrayabilsek..