HERKES TE BİR TELAŞ

• 23 Mart 2007 Cuma 09:23:09

Çocuk denecek yaştan beri yurt dışındayım.

İster istemez iki kültürü birlikte yaşıyorum..Bu da benim ufkumu bilgidagarcıgımı genişletiyor..

Yaşadıgım bu yerler öylesine sakin ki rüzgar bile haşin esmiyor burda,yagmur sele dönmüyor..fırtına kopmuyor
İnsanlar durgun.çılgınlıklar olmuyor,eglenceler sınırlı..

Bu bendeki kültürün bir yanı..

Öbür yanı ise :

Dogup büyüdügüm toprakları..Türkceyi..Ezanı özlüyorum..

Bütün imkansızlıkları toplayıp bir imkan yapıyor ve onunla o topraklara koşuyorum..

Edirneden ayaklarımı içeri sokuyorum..Hatta bazen secdeye kapanıp o toprakları öpüyorum..

Pasaport işlemlerinde başlıyor brokratik çıkmazlar..

vesikalik 24 fotograf muhtardan tasdikli bilmem ne hesabı..

Neyse zar-zor geçiyoruz sırat köprüsünden..Etrafı seyrede seyrede yolumuza devam ediyoruz..

Her şey ne kadar farklı..

Aaa herkes Türkçe konuşuyor burda ..ne güzel..

Tamam her şey güzel de bu acelecelik neyin nesi..

HERKES TE BİR TELAŞ

Neden trafik kurallarına uydum diye küfür yiyorum anlayamadım..

Solladıgım her araç neden meseleyi gurur meselesi haline getiriyor acaba ?

Sebepsiz polisler neden bana ceza kesiyor..Hem de herkesten fazla ödüyorum..neden acaba ?

.....
.....
....
....

Yani ben burda sevilmiyormuyum ?

Gözemi batıyorum ?

Kıskanılıyormuyum ?

Sokaklara bakıyorum ..Ya bugün bayram veya bir derbi maçı var..

Herkes yollarda..

Ama herkesin bir telaşı var sanki.
Yürürken bile yarış halindeler ...

Bu tempoya nasıl ayak uyduracagım diye düşünüyorum..

Bir hafta sonra bende artık klakson çalmaya,sinyalsız dönmeye başlıyorum..
Bende yolun ortasından yürüyorum..

Onlar gibi küfrediyor..erotik fıkralar ögreniyorum..

Git gide içimdeki bu ikinci kültürle yaşamaya başlıyorum..

Bende pazarlık yapıyorum.Anlaşamazsak almuyor "falan yerde daha ucuza var" diyorum..
içimdeki Avrupalı ölüyor Asyalı canlanıyor sanki..

Her işin bir pustlugu oldugunu ögreniyorum..

Derken izin bitiyor..

Yine Avrupa yollarına diziliyorum..

Yolda tanıştıgımız dostlarım oluyor gurbetcilerden

Tekrar evime gelince yere diz çöküp topragı öpmüyorum ama yinede içimde bir sevinç..

Ama hayret burda da yine yolun ortasında yürüyorum..klakson çalıyor sinyalsız dönüyorum..
Avrupalı şaşkın gözlerle bana bakıyor..Onlara Türkce küfür ediyorum..Hemde bu sene ögrendigim yeni küfürlerle..

İki hafta sonra her şey yerine oturuyor..

Ben eski ben

sakin,yavaş,saygılı,biraz çekingen belki de korkak..

Ve düşünüyorum..

Ben kimim ?

İçimdeki hangi ben "benim"

Bu sorunun cevabını buluncaya kadar da düşünecegim galiba..

Sahi ya

BEN KİMİM ?