Anlamak istediğin kadar büyüksün, anlayamadığın kadar küçük. Anladığın kadar küçülmen lazım, anlayamadığın kadar büyümen. Anlamak istediklerini anlatır yazılar, şiirler, parşömenler, taş yazıtlar, hiyeroglifler, resimler, çizimler.
Büyük küçük, büyük küçük, büyük küçük…
Sıfır bir, sıfır bir, sıfır bir…
Var yok, var yok, var yok…

Tüm bunların ortasında bir sonsuzluk gizli. Kimsenin ne olduğunu anlayamadığı. Ben anlayamadım, sen de anlamış değilsin, o da anlamadı..

Hikaye böyle başladı. Lakin bitmedi, bitmiyor da ben yazarken, öldüğümde anlayacak mıyım, onu da bilmem.

Ölüme aşık nefes alıp vermek lazım mı, onu da bilmem. Lakin imkanın nispetinde yanmışa, susayana bir avuç su ver… Boğulmak üzere olanı ya çek kurtar ya da kurtaracağın aklına yattıysa at kendini yanına. Aşık ve maşuk birse bir gitmeliler, biri önden biri arkadan gitmemeli.

Yön; yönsüzdür, yol; yolsuzdur. Rüzgar konuşmaz da konuşuyor sanırsın, aslında yıldızlar karanlıktır, parlıyor sanırsın. Ne sanıyorsan aslında sen de osun belki de, ne kendini ne de onu bilmiyorsun.

Bir şey oturuyor içinde; kainat gibi, evren gibi, derya gibi, dağ gibi… Kalk artık diyemiyorsun bile, kendini de duymuyorsun gerçekte.

Benim aklım fikrim ermedi, gönlüm canlanıp dirilmedi, gözüm görmedi, kulağım duymadı, ayağım yürümedi, dilim konuşmadı, elimden bir iş gelmedi…

Anlamak lazım da, işte, anlayamazsın. Anladım sanıp hem kendini hem de kendine benzeyenleri veya benzemeyenleri aldatır durursun.

Üzülme, kıskanma, gururlanma… Eller ile değil kendinle uğraş..

Yaşam işte, küçüksün derler büyürsün, büyüksün derler küçülürsün.

Hakikatin seninle oyun oynuyorsa, sen de hakikati oyuna kat. Yoksa; ne hakikat ne de sen oyunu anlayamazsın.

Hey Dünyevi, nasılsın ya hu…
Ulan yine mi sen, lan bi rahat bırak. Ne güzel vecizan kelimeler yumurtluyordum gıt gıt gıdak… Üflüyordum durmadan üüürürrrüüürüürü…

Yok olmaz, seni rahat bırakamam Dünyevi. Daha sana neler edicem du hele..

Bi elime geçirsem seni, var ya;

Ne yaparsın Dünyevi, hadi diyelim ele geçirdin beni, ne yapacaksın de bakem, sen ölümlüsün ben ölümsüzüm.. Sen ölünce ben yeni bir Dünyevi bulurum, sen yine hav hav miyav miyav uulululuu uuuluuuu mööö möö eder durursun… Ben de yeni Dünyevilerle oynamaya devam ederim. Sen kimsin ya hu insancık mı, sen kim hakikatle oynamak kim… Kandır kendini Dünyevi kandır… Neyse kahve içersen kalk da kahve yap kendine, keyfine bak biraz, ben kaçtım cav cav…

…
…
…

Ezim ezim ezildikten sonra gözlerini açar Dünyevi… Bu oyunda asla kazanamayacağını bilse de kazanmak için başlar yine düşünmeye, hayal kurmaya, zikreder geviş getirir gibi, sonra midesi tat vermez olur, bir sakız alır, bir de mide ilacı.. Zaman geçer gider…

Ayak tırnağına bakar, topuklarına dokunur, diz kapağına… Bir elini alnına destek yapar, düşünür, seslendirir:

Ben o yâri her şeyde bulurum, bulamadım değil, buldum da yine kayboldu.. Buldum sonra, sonra yine kayboldu…

Rüzgar değdi yüzüme… Hayırdır Dünyevi ne yaparsın dedi, eyüdür, sen naparsın dedi Dünyevi de. Gezdim geldim dedi rüzgar, var mı bir avuç su, olmaz mı ya hu, gel bakem, buyur iç dedi Dünyevi… Sağol Dünyevi, var mı diyeceğin ben gideyim, yok yok ne diyeyim, yine gel, hep gel, eyvallah Dünyevi eyvallah, sen de unutma, arada biraz nefes ver unutturma kendini..

Rüzgar gitti, Dünyevi mırıldanmaya başladı yine; unutturma kendini, unutturma, unutturma, unutturma…