Gitmek sanıldığı kadar kolay değildi.
Kalmak daha zor çıktı.
Çünkü sen hep “yarın” dedin,
ben bugünde çürüdüm.
Bir vedayı bu kadar geciktiren neydi, bilmiyorum.
Sevgi mi, alışkanlık mı, korkaklık mı?
Ama şunu biliyorum:
Sessizliğin, en yüksek sesle bağıran şeymiş.
Ben sustukça sen rahatladın.
Ben anladıkça sen daha az anlattın.
Bir insan anlaşılmaktan bu kadar mı kaçar?
Demek ki niyeti hiç gelmek değilmiş.
Şimdi “elveda” diyorum ama
bu bir temenni değil, bir tespit.
Yol ayrımı değil,
yolun tek taraflı olduğunu fark edişim.
Sitemim sana değil sadece,
kendime de.
Bu kadar beklediğim için,
olmayan bir ihtimali büyüttüğüm için.
Artık git.
Ardında eksik cümleler, yarım bakışlar bırak.
Ben onları da toparlarım.
Çünkü bazı vedalar insanı küçültmez,
nihayet ayağa kaldırır. Selma Ardıç Tan