Köyün kenarında, çok eskimiş ama içinde yaşayanların olduğu ahşap bir ev vardı. Rüzgar biraz daha etkili estiğinde sanki duvarları hafifçe inlerdi, pencereleri ise o anlarda kederli gözler gibi titrerdi. O gece gökyüzü görünüşe göre oldukça ağırdı, bulutlar karanlığı taşıyor, sessizlik ayak sesleri gibi yavaşça toprağa çörekleniyordu.
Nasıl olduysa ansızın, evin içinden bir çıtırtı yükseldi. O ahşap dokunun içinde büyüyen küçücük bir kıvılcım, kısa süre sonra alevlere dönüştü. Yangın evin duvarlarını yalayıp göğe sarı bir çığlık gibi yükselirken, ev yaşayanlar panikle dışarı kaçıyordu.
Herkes adeta can derdindeydi…
O an fark edildi ki yalnız bir adam, içerideki tek mumunu arıyordu.
Komşular ve etraftan gelenler feryat etti.
Canını kurtar, canını ev yanıyor dışarı çık derken
Bir mum için ölümün içine girilir mi?”
Adam geri dönüp baktı, yüzü korkudan değil, kararlılıktan keskinleşmişti.
“Ben karanlıktan korkarım,” dedi.
Sesi öyle sakindi ki, alevlerin uğultusu yanında neredeyse fısıltı gibi kaldı.
Komşular şaşkınlıkla bağırdılar,
Ama içerisi alev alev, karanlık da nedir şimdi?
Adam yanan kapı eşiklerinden geçerken arkasına dönüp şöyle dedi.
Eğer o karanlık benim içime düşerse, o yangından çok daha büyük olur.
Bu söz herkesin yüreğine dokunan tuhaf bir ağırlık bırakıyordu. Çünkü adamın aradığı gerçekten bir mum değildi, bir evin aydınlığı değil, bir ruhun direğiydi.
Bir süre sonra adam, elinde küçük mumu ile dışarı çıktı ama mum yanmıyordu, ama adamın gözlerinde ince bir ışık vardı.
Komşular bunu görünce o zaman fark ettiler bazı şeyleri.
Onun aradığı şey alev değil, anlamdı, aydınlığın kendisi değil, aydınlığı hatırlatan bir semboldü.
O gece insanlar şunu öğrendi,
Kimi insanlar dışarıdaki ateşten korkar, kimi ise içlerindeki karanlıktan.
Kimi için tehlike dışarıdadır, kimi içinse içeride saklıdır.
Ve bazen bir mum, yanmasa bile bir insanı karanlıktan kurtarır.
Adama dönüp oradakilere şöyle der;
Şunu hiç bir zaman unutmayın her kimin içi sönükse, dışarıdaki ateş ona her daim güven verir.
Kimin içindeki yanıyorsa, dünyanın hiç bir karanlığı artık ona zarar vermez.
*
Mehmet Demir
151123