Karlar urunun hayali tuğu, varlığı varlıksız gaddar duman, esenlikler. Kendini pek bir şey sanan yalandan bela ve gerçekten yüreksizsin. Açan her güneş suratına yansıyınca kendini ilahlaştırmak için yanını yırtarsın. Yırtıldıkça yağarsın; aheste aheste, asit asit. Değdiğin tenleri çürütünce benliğini kir sanar kabarırsın. Yazık, acınasısın. Sandıklarından ördüğün kazakları boğazına ustalıkla geçirdiğinden cümle alem seni siyah sanmakta. Kötü bir haberim var sana; kirlisin, kir değilsin. Bilseydin kirin ne demek olduğunu, bir damla yağmaya korkar; ıstıraptan yatacığının kenarında geberirdin. Kimi zaman soba, kimi zaman ateş, kimi zaman da sigara atığısın. Temiz benliğinin siyah kabanlı yansımasısın. O kadar korkaksın ki bir yere tutunmaktan acizsin. Sağa sola yayılmak, savrulmaktan başka ne bilirsin? O kabanı çıkardığın, kazalarını söktüğün an bir hiçsin. Hiçliğinin pençesinden güzel kokulu saçlara sinerek kaçıyorsun. Her solukta başka bir çiçek, her odunda başka bir ateş… Yuvasız ve kahpesin. Bak aynada bi’kendine de tiksin. Bu günahlar nasıl bağışlanacak duman? Bunca hatanın kefaretini ay gibi teninle mi ödeyeceksin? Yazık, Tanrı kadın değil ki! Dar sokaklarda kaybolurken ben; boğazımı tıkamanın, cehennemde gözlerimi dağlamanın, içtiğim suyu mideme zehir etmenin illa bir karşılığı olacak. Olmazsa da oldurulacak. Sen kirlisin, yıkansan temizlenir şavkarsın simaya. Ben kirim, bulaşırsam tekrar duman etmekle kalmam, tezeğinde boğarım. Bilakis yapamam da, göğsüme üflenmediğin sürece toprağa küserim anca.
Tut bakalım elinden cennetin, cehennem terletmiştir elini; süzül saçlar arasında, sin kazaklara, sokul yastıklara, sarıl kadınlara, san kendini savaşlarda.
Bozma keyfini, bozarsan dayanamaz can verirsin zaten oracıkta. O kadar da kalıpsız ve beceriksizsin.
Allah dumana maceralar karlar urununa da biraz huzur versin.

*urun: alamet, işaret