Dudaklarından dökülen hiç beklemediğim kırık bir

–“Merhabâ!” nın

tesiriyle olduğum yerde ansızın titreyip arkamı döndüm. Elleri uçuşan eteklerinde zarif birer silâh gibi dururken gözlerim heyecanla ayak bileklerinin altında küçücük güvercinler gibi dizilmiş parmaklarına uzandı. Ruzgârın savurduğu saçlarının arasından dudaklarındaki tebessümü ayırt etttiğim anda

–“Merhabâ!”

dedim. Ve onca zaman sonra yeniden merhabâ m oldu.

İletişiminin erişimine esir olmak bu denli bir heyecana sebebiyet vermeyeli tam 3 ay ve daha bir çok gün olmuştu. Bakışalarının uzağında kucağını açmış öylece bekliyordu beni. Biliyordum ancak çok daha yakın bir mesâfede bekleyen onca endişeyi de görmezden gelemezdim. Gözlerinin önünde ânîden küçücük bir çocucuğa dönüşüvermiştim. Şimdi ellerim de tıpkı ayaklarım gibi karmakarışık bir hâl almış ve kurmak istediğim binlerce özlem cümlesi yerini tecrübesiz ve bir o kadar da aptal zırvalığa bırakmıştı. Gözlerini görmemi engelleyen siyah camların ardından nereye baktığını seçemesem de dudaklarının kısa bir süre önce yaktığı sigarayı sâhiplenen hareketlerinden belli ki mecbûren verdiği cevaplardan nazârına mazhâr olamamıştım. En iyi yaptığı şeydi beden dilini kullanmak. Örneğin o inanılmaz bacaklarını birbiri üzerine ustalıkla atışıyla berâber yaptığı minik olmuz hamlesi. Hiç beklenmeyecek bir pozisyonda tüm bedeniyle dönüverirdi muhatabına. Bir anda esîr olmamak imkânsız bir hâle geliverirdi karşısında. Gözlerim ister istemez her yerinde geziyordu. Her yerinde.. Bu belki her şeyin uzağında ancak en iyi bildiği hâlimdi karşısındaki. Her ortadan kaybolduğunda daha bir güzel, daha bir çekici, daha bir başka olmayı nasıl başarıyordu bilmiyorum ama beni her şeye rağmen hâlen iliklerine kadar hissettiğinin farkındaydım. Biliyordum, olduğum yerden uzanıp sıkıca çekiversem kendime; tüm masumiyetiyle düşecekti kollarımın arasına.

Ben tüm bunları düşünürken bir anda kalkıp uzaklaştı.

Ardında, beynimde hâlen tıkır tıkır işleyen topuk sesleri ve têsiri oldukça yüksek bir anı bırakmıştı.