Bazı insanlar var...
Gülüşleri bile yarım, sözleri bile hesaplı.
Sanki kalpleri çoktan taş kesilmişte dokunduklari her şeyi üşütüyorlar.

Bencillikleri bir duvar gibi,
Kimseyi içeri almıyorlar ama
Kendileri herkese izinsiz giriyorlar
Sonra arkalarında büyük bir kaos ve toparlanamayan kırıklar .

Yakınlıklarını masumiyetin içine saklıyorlar,
Gözlerinde sıcaklık var gibi...
Ama yaklaşınca anlıyorsun,o sıcaklık ateş değil başkalarını yakan bir yanılsama.

Ve insan olmanın laneti belkide şudur anlıyorsun, Seziyorsun.
Bir şeylerin yanlış olduğunu kalbin senden önce fark ediyor.ama yinede güveniyorsun
Çünkü içinde kötülük barındırmayan bir yumuşaklık var.iste o noktada acıtıyorlar en cok kendini açmışken.
Tam "belki bu kez farklidir"demişken.

Yinede bilmiyorum;
Bencillik onlarin,
Hainlik onların,
Duyarsızlık onların yükü.
Benim değil.

Ben içime sığmayacak kadar büyük bir kalple doğdum.
Ve bazıları o kalbin ışığında kör olmayı seçti diye ışığımdan vazgeçecek değilim...